De afgelopen 3 weken zijn razendsnel en tegelijkertijd ontzettend langzaam gegaan. Als eerste mijn excuses voor de vertraging in het online zetten van dit nieuwe verhaaltje! Iets met uitstelgedrag enzo.. totaal niks voor mij!!

Vrijdag 17-11.

Na het eerste weekje Amppipal waren we natuurlijk ontzettend blij dat we weer even een paar dagen terug konden naar de bewoonde wereld in Lakeside, Pokhara. ’s Morgens om half 6 ging de wekker. Lekker op tijd want we moesten nog onze laatste dingetjes pakken, gauw ontbijten, om vervolgens in alle vroegte omhoog te wandelen naar Amppipal om maar op tijd te zijn voor de bus die om half 7 zou vertrekken. Wij met zijn vieren haasten om op tijd te komen, wat denk je.. ligt de buschauffeur gewoon nog heerlijk te slapen in zijn bus! We hebben hem, met pijn in ons hart, toch maar even wakker gemaakt. Vol schrik sprong hij op! Even gauw zijn tandjes poetsen, bus in orde maken, wierrook aan en zijn gebedjes doen waarna we konden vertrekken. De buschauffeur had wel uitermate goede zin en had bedacht om lekker wat Nepalese muziek aan te zetten. Dit was wel ontzettend leuk! Eindelijk in een Nepalese bus, met Nepalese muziek en natuurlijk het Nepalese uitzicht. Echt even helemaal in het moment opgaan. Na een uur ongeveer hetzelfde gejengel aangehoord te hebben begon de muziek toch wel enigszins vervelend te worden. Zeker omdat deze ongeveer zo hard stond dat je je af vraagt hoe de chauffeur nog geen permanente gehoorbeschadiging opgelopen heeft. Eenmaal aangekomen in Pokhara hebben we onze spullen gedumpt en zijn we gezellig met zijn allen uit eten gegaan.

Zaterdag 18-11.

Vandaag weer lekker op tijd wakker geworden! Als je inmiddels al een week in de bergen hebt geslapen waar het enige geluid wat krekels en vogeltjes zijn, is het toch wel heel lastig slapen met alle geluiden van de stad. Dus maar weer heerlijk op mijn vaste stekkie op de veranda gaan zitten. In Pokhara is het aanzienlijk warmer dan in Amppipal, dus om 8 uur zat ik al aardig te zweten en te puffen in de zon. Wat toch stiekem eigenlijk wel heel fijn is! We hadden besloten om te gaan paragliden dit weekend. Dus dat hebben we dan ook zeker gedaan! We hadden via het hotel voor ons vieren geboekt voor 1 uur in de middag. Uiteindelijk werden we pas om kwart over 2 opgehaald, maar goed, na 2 weken Nepal raak je daar wel aardig aan gewend dus het maakte ons eigenlijk ook niet veel uit. Eenmaal aangekomen bij het bureau van het paragliden werden we in een busje gezet waarmee we naar de vertreklocatie zouden rijden. Eenmaal boven aan gekomen moesten we nog een klein kwartiertje de berg opklimmen voor we aankwamen op de plek van bestemming. Hier werden we gekoppeld aan de gene die ons mee zou nemen de lucht in. Met paragliden ga je met een parachute de lucht in om vervolgens rond te zweven en weer te landen. De jongen/man die mij meenam was een stille Nepalees van ongeveer 1.55m. Dat is toch wel een beetje een naar idee als je je realiseert dat je zometeen met zijn tweeën een berg af gaat rennen en dat vanuit daar je leven in zijn handen ligt! Maar goed, niet te veel over nadenken en gewoon doen! Zo gezegd zo gedaan. Daar ging Basje, met het angstzweet in mijn bilnaad rende ik de berg af en zag ik het ravijn angstvallig dichtbij komen. “Run, Run!”: riep mijn kleine Nepalese vriend, terwijl ik dacht, ja dat kun jij wel mooi zeggen, maar er is zometeen niks meer om op te rennen.. en ineens pakt de parachute wind en daar ga je. Je hangt plotseling in de lucht, een kleine 400 meter boven de grond, met een uitzicht waar je u tegen zegt. Werkelijk waar, een van de/dan al niet het mooiste wat ik ooit gedaan heb! Het is zo stil en vredig in de lucht dat je even vergeet wat er allemaal speelt om je heen. Na een kwartiertje begon de afdaling en werdt er aan mij gevraagd of ik trucjes wilde doen. Daar zeg je natuurlijk geen nee tegen! Hij begon me een partij te zwiepen met die parachute en we gingen alle kanten op. Op een gegeven moment keek ik omhoog en zag ik het meer waar we boven hingen. Dat is toch wel een heel rare gewaarwording!! Uiteindelijk weer op de grond aangekomen en een paar stukjes kokos verder. Zijn we terug naar het hotel gegaan en kregen we de foto’s en filmpjes die onderweg gemaakt zijn op een CDtje mee.

’s Avonds zijn we met iedereen van de Maya foundation uit eten gegaan. En vervolgens zijn we gaan stappen! We waren met een groep van 8 en gingen naar Trisara. Een club/loungebar/poolcafé in het midden van Lakeside. Er speelde een live bandje en de sfeer was al meteen goed. Ik ben eerst even naar de wc gegaan en kwam daar meteen in gesprek met een Nepalese man (die al een aardig biertje achter de kiezen had) welke mij uitnodigde om zijn vrienden te ontmoeten. Super gezellig! Ik ben met hem mee gelopen en kreeg meteen een stoel en een biertje aangeboden. Zijn vrienden en hij zijn bankiers voor één van de grootste banken van Nepal, dus ik heb even wat extra moeite gedaan om ze te vriend te houden. Je weet nooit waar het handig voor kan zijn!! Na 3 kwartier besloot ik om toch maar terug te gaan naar mijn eigen vrienden. Even later zagen we dat het aardig druk was op de dansvloer dus we besloten om ons te mengen in de drukte. Wij waren de enige niet Nepalezen in de hele club dus we vingen meteen hoge ogen. Iedereen wilde met ons dansen en voor we het doorhadden ontstond er een danscirkel waar we één voor één in het midden een dansje moesten doen. Helemaal geweldig!! Het maakte niet uit wat je deed. Als het maar gek was en iedereen begon te juichen en te klappen. Echt heel erg gaaf!! Geslaagde avond kan ik wel stellen! Na het stappen hebben we met zijn allen afscheid genomen want dit was de laatste avond dat we Denise en Iris zouden zien, en daarna lekker naar bed.

Zondag 19-11.

Vandaag zijn we met René naar Sewa Kendra gegaan. Dit is een dagopvang voor mensen met een verstandelijke beperking. Het ligt in Ramkrishna Tole, een wijk in Pokhara op ongeveer een halfuurtje met de bus vanaf Lakeside. In Sewa Kendra gaan Sanne en Suzanne de laatste twee weken stage lopen. Ook zullen we met zijn vieren in de gastenkamers van Sewa Kendra verblijven de vier weken na Amppipal. We mochten mee doen met het ochtendritueel wat heel bijzonder was. Iedereen wordt even naar voren geroepen en er wordt gekeken of ze zich goed gewassen hebben. Hierna wordt er een soort spelletje gespeeld en tot slot wordt er nog Joga gedaan met zijn allen. Dit was ontzettend leuk om mee te mogen maken!! Na de rondleiding en kennismaking bij Sewa Kendra hebben we de dag lekker vrij gehad en zijn we uit eten geweest (verassend!!).

Hierna dit weekend zijn we terug gegaan naar Amppipal. Om daar vervolgens 3 weken te blijven. Omdat de reis van en naar Amppipal toch altijd wel langer duurt en meer energie kost dan we op voorhand denken. De 2^de week stage ging op dinsdag van start en Suzanne en ik startte deze week met de ochtenddiensten. Dat is toch wel even heftig! Ineens iedere dag om 6 uur de wekker. Maar van de andere kant, we waren dan om 1 uur ’s middags klaar dus dan heb je nog wel wat aan je dag. Kun je bijvoorbeeld eens afwisselen en in de zon gaan zitten om naar de bergen te kijken ofzo!! Want ja, feit blijft dat in de omgeving gewoon niet zoveel te doen is. Maar dit went gelukkig wel, waardoor je ook echt wel waarde hecht aan de rust die er daar heerst. Zeker als je dan net weer een weekend in Pokhara geweest bent, waar continu geluid om je heen is, zowel ’s morgens als ’s avonds.

De 2^de en 3^de week stage waren wel interessanter dan de eerste week gelukkig! Je leert het personeel wat beter kennen waardoor iedereen wat meer los komt en je dus wat praatjes kan maken. Je weet wat meer hoe het er aan toe gaat in het ziekenhuis waardoor je je verwachtingen daarop aan kan passen en je weet wat je kan doen en dat je gewoon wat assertiever moet handelen. Ofwel, haantje de voorste zijn en bij alles wat er gebeuren moet vragen of jij dat mag doen/proberen! Al het personeel vond het dan ook prima als ik of Suzanne het uitvoerde en later vroegen ze op voorhand al of wij het wilde doen. Erg prettig dus! Hierdoor wordt het werk leuker en vindt je ondanks de weinige werkdruk toch een soort uitdaging. In deze twee weken is er verder echter niet heel veel spannends gebeurt, vandaar dat ik het even zo vertel in plaats dat ik het per dag uitzet. Anders staat er namelijk 14 dagen achter elkaar dat we vroeg opstonden, een eitje aten, een kopje koffie met een peuk pakten, gingen werken, even liggen of iets anders doen, eten en afsluiten met twee afleveringen Gray’s Anatomy of een potje kaarten. Dat hebben we overigens wel ontzettend veel gedaan. Kaarten, Kaarten, Kaarten! Tot het je op een gegeven moment de strot uitkomt en je geen kaarten meer kan zien. Maar je dan vraagt iemand weer of je zin hebt in een potje en dan doe je toch gewoon weer vrolijk mee! We hebben inmiddels al een kaartspel of 5 erbij geleerd van wat Nepalezen, Max en Sander. Dit maakt het dan nog wel draaglijk, een beetje afwisseling.

Het weekend na de 3^de week stage hadden we besloten dat we Amppipal wel even zat waren en hebben we besloten dat we naar Bandipur zouden gaan. Dit is een wat meer toeristisch dorpje op ongeveer een half uurtje, drie kwartier vanaf Dumré (onze overstapplaats als we van Pokhara naar Amppipal gaan), dus alles bij elkaar ongeveer 4 uur reizen. Prima te doen! Zijn we inmiddels wel aan gewend geraakt. Eenmaal in Dumré aangekomen hadden we besloten maar een taxi te nemen omdat we de bussen naar Bandipur niet konden vinden. Later bleek dat als we gewoon even 50 meter verder gelopen waren dat ze daar stonden…. Maar agh, zo’n taxi is eigenlijk wel prettiger reizen dan een overvolle bus!

Toen we bij Bandipur waren werden we meteen overweldigd door de schoonheid van het stadje. Bandipur is een oud Nepalees stadje waar geen auto’s mogen rijden. Alles is in zijn originele staat behouden gebleven wat zorgt voor een prachtig plaatje! In Bandipur staan wat tempeltjes en wat andere bezienswaardigheden waar we wel lekker langs wilden struinen. Maar eerst eventjes een ontbijtje pakken. Want het was al half 11 inmiddels en we waren er al om 6 uur uit. Ofwel, Dherai Bhog Lagyo (Héél erg honger!!!) we kwamen bij een restaurantje aan waar op de kaart een Cheeseburger stond. Nou…. Als ik ergens zin in had was het wel een goede vette hap met vlees en kaas! Oooh kaas… heel cliché, maar daar verlangde ik echt naar! En tja na 2 weken vegetarisch gegeten te hebben is een stuk vlees ook wel erg welkom. Eventjes later kwam hij dan aan. Onze cheeseburgers (Jur had namelijk de exacte gevoelens jegens kaas en vlees). We namen allebei en hap en wat denk je…. Een F*CKING veggie burger met Yak kaas (wat niet naar kaas smaakt). Nou brak mij de klomp… intens verdrietig toch maar dat broodje opgegeten, die eerlijk gezegd best heel prima was.

Na deze geweldige brunch zijn we opzoek gegaan naar een hotel, we hadden namelijk bedacht om 2 dagen te nemen om Bandipur te verkennen. Nadat we eindelijk een hotel hadden gevonden voor een schappelijke prijs hebben we onze spullen gedumpt en zijn we op pad gegaan. We hadden bedacht om de grote tempel te bezoeken die overal groots aangegeven stond, hier waren we natuurlijk wel benieuwd naar geworden! Khadga Devi heet deze tempel. Het verhaal hierachter is dat er een zwaard in ligt die omwikkeld is door doeken. Als je dit zwaard namelijk met het naakte oog zou bekijken zou je ter plaatse sterven. Het zwaard was aan een moedige strijder geschonken door Shivu, één van de goden binnen het Hindoeïsme.

We hebben de bordjes gevolgd die ons een aantal trappen opleiden maar na 10 minuutjes wandelen en klimmen konden we ineens geen bordjes meer vinden. Er stond een hele grote schuur met een aantal Nepalese teksten erbij en foto’s welke ik even bekeken heb. Vervolgens zijn we doorgelopen met de gedachte dat de tempel waarschijnlijk gewoon een stukje verderop zou zijn. Maar na even op GoogleMaps gespiekt te hebben kwamen we erachter dat deze “schuur” waar we langs gekomen was dus de grote tempel van Bandipur was.. ofwel… teleurstelling dui (twee). Maar dat mocht de pret niet drukken. Nadat we hier even flink om gelachen hebben zijn we verder gelopen het pad de berg op. Want op GoogleMaps stond dat daar een parkje zou zitten genaamd “Memorial Park”. Aangekomen bij het park stond daar, jawel, teleurstelling nummer tin (drie) te wachten! Het parkje bestond namelijk uit uitgedroogde bloemen en dode planten, hier tussen wat bankjes en een grafsteen. Inmiddels waren we al zo depressief en hadden we al zoveel teleurstellingen gehad dat we allemaal begon te schateren van het lachen. Één pluspunt van het parkje was wel zeker het uitzicht, dat moet toch gezegd worden. Omdat het boven op de berg was had je een prachtig uitzicht over de vallei met een prachtige rivier en op de achtergrond de bergen met daarachter de Himilaya’s en dat uitzicht gaat nooit vervelen. Ondanks dat het wat mistig was kon je toch nog wel het een en ander zien. Dus we hebben daar even een tijdje gezeten en overwegen wat we verder gingen doen. Uiteindelijk hebben we besloten om maar gewoon terug naar Amppipal te gaan en niet in Bandipur te overnachten. Met een smoes hebben we dan ook weer uitgecheckt en zijn we lekker terug naar ons eigen huisje gegaan. Lang verhaal kort. Niet wat we er van verwacht hadden maar wel heel prettig om gewoon even weg geweest te zijn!

De laatste week stage in het ziekenhuis in Amppipal was ontzettend gaaf! We hebben ongeveer de hele week met de artsen meegelopen omdat we er inmiddels wel achter waren dat we daar meer aan hadden dan op de afdeling te hangen. Hierdoor zijn we veel op de OK geweest en hebben we een hoop operaties gezien. We hebben bijvoorbeeld gezien hoe ze bij een dame een plaat met schroeven uit het been verwijderde na een breuk. We hebben gezien hoe er schroeven in het armpje van een lief klein jongetje geboord werden omdat deze gebroken was en we hebben nog veel meer gezien. Erg gaaf en leerzaam om te zien! Hiernaast hebben we ook nog een groot deel van onze tijd op de “Dressings” gestaan. Dit is een open ruimte voor de OK waar mensen komen voor wondzorg, verbandverschoningen en gips zetten. Eerst maar eens goed kijken hoe dit er aan toe gaat, want in dit ziekenhuis werden deze dingen uitgevoerd door de arts of de assistent arts, maar dus niet door de verpleegkundige. Nadat we het een paar keer gezien hadden wilde ik het toch graag zelf ook doen. Dit is namelijk iets wat wij in Nederland ook gewoon doen als verpleegkundige. Er kwam een jong meisje binnen die in een roestige schroef was gaan staan. Ze was al eens eerder geweest, toen hebben ze de schroef verwijderd en al het aangetaste weefsel verwijderd. Nu kwam ze alleen voor het reinigen van de wond en het opnieuw verbinden van de voet. Aan mij dus de eervolle taak om dit te doen. Opzich een simpele handeling maar natuurlijk toch anders dan bij ons. Wat was het fijn om eindelijk even echt bezig te zijn met het vak waar je voor leert!! Handeling uitgevoerd en een complimentje gekregen van een van de arts-assistenten. Geeft toch weer een goed gevoel!

Ter afsluiting nog even een paar leuke weetjes!

- Nepalezen eten standaard twee keer per dag Dhal Bhat, dit was inmiddels al wel duidelijk..

- Nepalezen vegen hun derriere af met hun linker hand, de rechter hand blijft dan “rein”. Hierom moet je een Nepalees zijn linker hand dus ook nooit schudden.

- Afval wordt hier verbrand langs de straat of in de tuin. Dat levert vaak ook heerlijke aroma’s op.

- Zodra je maar een beetje Nepalees kan, zijn de meeste Nepalezen meteen je vrienden.

- Nepalezen delen alles. Als je een sigaretje rookt is het normaal om deze rond te geven zodat iedereen een paar hijsjes kan nemen. Dit geldt ook voor eten en drinken. Alles wordt netjes gedeeld.

- Als je iets koopt in een winkeltje moet je altijd afdingen! (tenzij er “fixed prices” bij staat) Meestal is het zo dat de verkoper een bedrag noemt waar je soms nog wel de helft vanaf geluld kan krijgen. Even “Oh!! Mahango Bhayo” (Oh!! Dat is duur! Lekker Hollands ook) roepen en dan gaan ze al omlaag. En dan is het een kwestie van met een stalen gezicht gewoon volhouden.

- Het is hier heel normaal om even een goeie roggel op de grond te spugen. Iedereen doet het en niemand kijkt er van op. Ik moet ook erg uitkijken dat ik dit niet teveel overneem, want het is toch wel verleidelijk.

- Stroomuitvallen zijn hier veelvoorkomend. Zit je lekker je ding te doen op de wc bijvoorbeeld, en dan is het ineens donker…. Succes…

- Oversteken is een kwestie van een keertje kijken en dan ongeveer met je ogen dicht maar gewoon lopen en hopen dat niemand je aanrijdt. Het verkeer is hier echt een gekkenhuis dus het is telkens weer een wonder dat we de overkant halen.