Zaterdag 11-11

Vanmorgen waren we al vroeg uit de veren om richting Amppipal te gaan. De busreis naar Dumre , onze overstap, duurde ongeveer anderhalf tot 2 uur. Eenmaal aangekomen in Dumre moesten we naar de andere kant van de stad lopen om hier de volgende bus te pakken. Enige probleempje, niemand had enig idee hoe laat die zou komen… Na wat rondgevraagd te hebben kwamen we erachter dat de lokale bevolking ook geen idee had.. De een zei half 3 de ander 12 uur en weer een ander zei 2 uur. Het was pas een uurtje of 10 dus we zaten daar nog wel even. Uiteindelijk kwam er een man naar ons toe die zei dat de bus echt pas om half 3 kwam en dat we beter een jeep konden nemen. “toevallig” kende hij nog wel iemand, die zou hij wel even bellen. 10 minuten later was de jeep er. Die zou ons voor 4000 roepies (ongeveer 37 euro) wel naar het ziekenhuis brengen. Dit is voor Nepalese begrippen ontzettend duur, maar we hadden geen zin om nog 4.5 uur daar op het trapje te zitten wachten dus we zijn met hem meegegaan. Later bleek dat de bus ongeveer een kwartier later zou gaan. Maar ja… onze spullen waren al ingeladen en we zaten al.

Uiteindelijk, na 2 uur ongeveer, over een “weg” gehobbeld te hebben met 20 mensen in een jeepje waar maar hoogstens 14 man in past en waar twee mensen achter het stuur zaten , kwamen we aan bij het ziekenhuis in Ampippal. We werden hartelijk verwelkomd door Max, een Duitse arts in opleiding, die ons meteen meenam naar het gasthuis waarin wij de komende weken zullen verblijven. Dit hadden we toch echt niet verwacht. Het huis was ruim, mooi en het had alles wat we nodig hadden. 3 slaapkamers, een eet-/zitkamer een keuken, een badkamer en een NORMALE(!!) wc. Absolute luxe tegenover wat we verwacht hadden. Nadat we gesetteld waren hadden we besloten eens bij het ziekenhuis te gaan kijken.

Het is een ruraal ziekenhuis wat inhoud dat het lang niet zo geavanceerd is als de ziekenhuizen in de grote stad. We zijn naar binnen gelopen en hebben aan één van de verpleegkundige daar gevraagd of we een kleine rondleiding konden krijgen. Na wat moeilijkheden met de communicatie kregen we de rondleiding. Zaterdag is in Nepal de rustdag, wat inhoudt dat het ziekenhuis ook alleen maar patiënten heeft liggen die er echt moeten liggen. Dit waren er 6 in totaal. Het ziekenhuis heeft een mannen zaal, vrouwen zaal, een hal met bedden (wat een soort van SEH is), een intensive care en een verloskamer. Daarnaast hebben ze nog een operatiezaal en een OPD (dit is een soort polikliniek/huisartsenpraktijk). De eerste indruk was niet slecht maar we schrokken toch wel een beetje van het compleet plaatje, zeker na wat we in Pokhara gezien hadden. Ook het aantal patiënten bracht bij ons zo onze twijfels. Maar goed, een eerste indruk zegt niet alles!

Na de rondleiding zijn we naar het dorpje boven op de berg gelopen, Amppipal. Dit is ongeveer een wandeling van 20 minuten bergopwaarts. Best prima te doen! Het dorpje bestaat uit een paar huisjes en 2 marktjes, een groente zaakje, een telefoon winkeltje en een theehuis. Hier hebben we gezellig een kopje thee gedronken met de locals. Iedereen vond ons natuurlijk bijster interessant, dus het halve dorp kwam langs om ons te zien! Uiteindelijk hebben we met een jongen van 17, de eigenares (waarschijnlijk van het theehuis) en een kolonel van het Nepalese leger een kop thee gedronken. De leger kolonel sprak super Engels, hij heeft ons ook nog wat tips gegeven om in de omgeving te doen. Na ons kopje thee zijn we even langs de marktjes gelopen om wat avondeten te scoren. Dit bestond uit instant noodles met wat bloemkool en kruiden. Erg lekker!

‘’s avonds hebben we met onze groep en Max “7 years in Tibet” gekeken. Waarna we lekker ons bed in zijn gekropen. Maar niet voordat we in complete paniek achter het feit kwamen dat ons huisjes toch wel heel erg bewoond wordt door kakkerlakken! Nadat we het huisje afgezocht hadden en een hele hoop kakkerlakken later. Zijn we toch maar echt naar bed gegaan. Wel eerst even alles uitgeklopt natuurlijk!!

Zondag 12-11

Na een relatief rustige nacht, met een hoop junglegeluiden, vogels, sprinkhanen en andere onbekende geluiden, hadden we een afspraak met de leidinggevenden van het ziekenhuis. Mr. Baburan en Dr. Kshitiz. Dr. Kshitiz heeft ons verteld hoe het er in het ziekenhuis aan toe gaat. Het ziekenhuis heeft eigenlijk 1 grote afdeling met verschillende ruimtes. Er is een mannen zaal, vrouwen zaal, een zaal voor zwangere vrouwen, een hal voor nieuwe opnames en een “intensive care”. Je moet het eigenlijk zien dat de mannen en vrouwen apart liggen maar verder alles door elkaar heen ligt. Bijvoorbeeld iemand met een botbreuk ligt naast iemand met COPD.
Eenmaal terug bij ons huisje had ik besloten een stukje te gaan wandelen en de omgeving te bekijken. Achter ons huis ligt een trap omhoog de berg op. Dat leek me een goed begin. Na een kleine wandeling met weer eens verdomde veel trappen. Kwam ik ergens bij een paar rietvelden uit. Hier ben ik toch maar omgekeerd, er waren namelijk aardig wat mensen aan het werk en die keken me allemaal een beetje raar aan.. Onderweg wel weer een ontzettend mooi uitzicht en een paar mooie foto’s kunnen maken.

Maandag 13-11.

Het moment is aangebroken! Onze eerste stage dag hier in Nepal! Sanne en Jur hadden de ochtenddienst en Suzanne en ik hadden de late dienst. Dat betekent dat wij pas om 1 uur hoefde te beginnen. Het enige nadeel van het huisje waar we zitten is dat deze mega gehorig is. Wat betekent dat ik alweer heerlijk vroeg ontwaakte, een uurtje of 6… Maar goed. Dat geeft wel weer de mogelijkheid om de zonsopgang te bekijken terwijl je midden in de bergen zit! Dat is het dan toch wel weer waard. Tegen half 1 had onze huismoeder, Mahili Didi, het eten klaar. Dhal Bat! Dit is een mix van rijst met groenten, een sausje en een soort van tomatensaus.

Na een ochtendje ontspanning was het dan zover, onze eerste dienst! Vol goede moed kwamen we aan in het ziekenhuis. Hier kregen we van Sanne en Jur al te horen dat er niks te doen was geweest en dat er maar 5 patiënten waren. Met enige twijfel gingen we dan ook de overdracht in. Deze was natuurlijk in het Nepalees, achteraf hebben we dan ook maar even gevraagd of het in het Engels vertaald kon worden. Dit was nogal een probleem.. Want van de verpleegkundige die er werken spreken er 3 Engels en de rest zo gebrekkig dat er niet veel van te maken valt. En drie maal raden. Geen van de 3 die aan het werk waren spraken Engels. Succes! Dit maakt het werken erg lastig. We zijn na de overdracht begonnen aan de ronde om de vitale functies op te nemen. Hierna zijn we gaan zitten en wachten tot het 4 uur was. Dan begint namelijk de artsen ronde, welke nog wel interessant is omdat Max daarbij is en de artsen het aan hem in het Engels uitleggen. Hierdoor hebben wij ook de mogelijkheid om vragen te stellen en extra kennis op te doen. Hierna is het wachten tot 6 uur voor de volgende ronde vitale functies en medicatie. Als deze geweest is is het wachten tot 7 uur voor je naar huis kan. Omdat er weinig patiënten zijn zit je dus veel te wachten tot er iets te doen is, waarbij je normaal gesproken met je collega’s gaat zitten kletsen, maar ja…. Dat was dus niet mogelijk. Alles bij elkaar. Een erg lange en teleurstellende dag.. Erg jammer..

Na de dienst zijn we lekker naar huis gegaan en kregen we (voor de verandering) Dhal Bat! Lekker weer rijst met dezelfde groenten, dezelfde saus en dezelfde kruiden. Maar gek genoeg heb je daar wel echt zin in na een dagje “hard werken”. S’avonds hadden we besloten om met zijn allen Gray’s Anatomy te kijken. Lekker een kopje thee erbij en onder de slaapzak met z’n vieren op bed. Heerlijk!!

Dinsdag 14-11

Vandaag hebben we eigenlijk exact hetzelfde gedaan als gister. Opgestaan rond een uur of 7. Buiten in het zonnetje gaan zitten met een kop thee. Ontspannen wakker worden om vervolgens wederom Dhal Bat te eten. En weer met frisse tegenzin naar het werk te gaan. V

andaag zijn we er achter gekomen dat de verpleegkundige geen zorg verlenen maar dat de familie dat doet. Dat verklaart ook waarom er zo weinig te doen is. De familie verzorgt de patiënt eigenlijk volledig. Dit houdt in het wassen ’s morgens, ondersteunen bij de toiletgang, het legen van een eventuele katheter, het zorgen voor water en het verzorgen van het eten. Mocht er nou geen familie zijn dan neemt de familie van een andere patiënt het water en eten over. Het legen van de katheter en dergelijke komt dan bij de verpleegkundige. Maar eigenlijk is er altijd wel familie dus dit hebben we nog niet meegemaakt.

Verder lag er een man met een flinke pneumonie(longontsteking) met hierbij een delier, dit houdt in dat hij erg verward was, dingen zag en hoorde die er niet zijn en wartaal uitsloeg. Dit was wel interessant! Later op de dag kwamen we erachter dat meneer een flink alcohol probleem heeft (gemiddeld 21 flessen bier per dag!!) en dat de verwardheid waarschijnlijk hoorde bij de afkick verschijnselen. Ook was er een zwangere dame opgenomen die 39 weken was. Bij haar hebben we ook onderzoeken mogen doen. Ik heb voor het eerst deze onderzoeken gedaan dus dat was heel spannend! We hebben op de buik gevoeld naar de ligging van de baby, en met een soort echo de hartslag van het baby’tje zoeken en luisteren. Ook mochten we de ontsluiting voelen. Dit was wel heel bizar!! Je gaat dan met twee vingers voelen hoever de ontsluiting is. En dat doe je niet alleen.. Neeeee daar staan nog 4 mensen omheen die ook allemaal even moeten voelen.. Arme vrouw.. Maar goed wel weer iets nieuws meegemaakt.

Na deze tweede dag weer lekker terug naar huis en Dhal Bat eten! Hierna weer heerlijk Gray’s Anatomy gekeken. ‘’s Avonds nog even met mijn vriendin gebeld, wat dan toch ook wel heeeel erg fijn is als je zover weg zit. Al met al, naast de verveling en het wachten op het werk, best een prima dagje!

Woensdag 15-11

Vandaag iets minder last gehad van het geroesemoes ‘s morgens wat inhield dat ik uit kon slapen! Wederom om 7 uur wakker, maar dat maakt niks uit! Want als je wakker wordt met dit uitzicht vergeet je het tijdstip direct! ‘’s morgens hebben we lekker een eitje gebakken en met een muziekje aan heerlijk buiten gezeten.

Om half 1 was het weer lunch tijd. Weer eens een heerlijk bordje Dhal Bat zitten verorberen! Vervolgens maar weer door naar het ziekenhuis voor dag 3 van de stage. De man met het delier was inmiddels flink ontspoord en gaf bij het meten van de bloeddruk één van de verpleegkundige een tik. In Nederland zou je iemand daar op aanspreken en dan of verder gaan of even later terugkomen. Maar onze verpleegkundige dacht daar anders over, dus ze gaf gewoon een mep terug! Wij waren stomverbaasd natuurlijk, maar de rest van de aanwezige vond het wel grappig en het leek alsof dit heel normaal was. Laten we het maar houden op het cultuurverschil.. Verder was vandaag niet veel bijzonders. We hebben vooral veel Resham Firiri gezongen, het kinderliedje wat we tijdens de Nepalese lessen hadden geleerd.

Bij thuiskomst stond er alweer een stomend bord Dhal Bat te wachten! En de rest van de avond hebben we buiten naar de sterren zitten kijken en Grays Anatomy gekeken. De sterren zijn hier zo goed zichtbaar, echt bizar! Ontzettend gaaf om gewoon de melkweg te kunnen zien en vallende sterren voorbij te zien komen die niet met 1 keer knipperen voorbij zijn. Prachtig!!

Donderdag 16-11

Vanmorgen werden we wakker gebeld omdat de zwangere dame ging bevallen. Ofwel bed uitspringen, kleren aan, even wat water in m’n gezicht en gaan! Eenmaal aangekomen lag mevrouw al in de Delivery Room. De verpleegkundigen waren degene die de bevalling zouden uitvoeren en de arts stond erbij ter controle. We kwamen erachter dat na 8cm ontsluiting niet meer gecontroleerd was, wat we wel bijzonder vonden omdat in Nederland pas vanaf 10cm de bevalling gestart wordt. Mevrouw lag met haar benen omhoog gehurkt en een flinke lamp op haar….. gericht, klaar om de kleine ter wereld te brengen. De verpleegkundige duwden haar benen nog verder naar achter terwijl een andere verpleegkundige op de buik duwde en voelde of er genoeg ruimte was om te persen. Ondertussen stonden er een man of 8 omheen te kijken hoe dit allemaal in zijn werk ging. Max, de Duitse arts die bij ons in huis zit, mocht met een vochtig gaasje het peritoneum (het stuk huid tussen de vagina en de anus) bij elkaar houden om de kans op uitscheuring te verminderen. Na ongeveer een uur aan persen en pijnkreten, begon het hoofdje zichtbaar te worden. Hierna ging het vrij snel. Ongeveer een kwartier later was ie er dan. Een kleine gezonde jongeman! De baby werd gewogen en onder een warmte lamp gelegd om de metingen te doen, en vervolgens lekker warm ingewikkeld te worden in dekens. Ondertussen waren de artsen nog aan bij de kersverse moeder bezig. Het bleek namelijk dat zij een gescheurde baarmoederhals had overgehouden aan de bevalling. Ofwel heel veel bloed verloor. Gelukkig is dat uiteindelijk allemaal goed gekomen en konden moeder en zoon verenigd worden!! Na de bevalling zijn Suzanne en ik weet terug naar huis gegaan. Het was ook pas half 10 dus wij hoefde nog lang niet te werken.

We hadden besloten om maar even naar boven te lopen en in Amppipal een kopje thee te gaan drinken. Boven zijn we op ons vaste stekkie gaan zitten en hebben gezellig met de locals thee zitten drinken en zitten kletsen (voor hoever dat ging in het gebrekkig Engels van de Nepalezen). Verder nog even wat “boodschappen” gedaan en toen weer snel naar beneden om ons klaar te maken voor het werk. Wederom werden we gevolgd door Billy de hond! Het alfamannetje van het dorp. Maar vandaag was hij niet alleen. Ook Lilo en Stitch liepen gezellig mee naar beneden!

Op het werk heb ik vandaag een infuus gezet en wat medicatie intraveneus gespoten! Dat was ook voor het eerst dus dat was wel leuk om een keer te doen. Verder was het weer een dagje doorbijten en wachten tot het 4 uur was. Om 4 uur is namelijk de artsenronde. Deze is wel interessant en daarna gaan Suus en ik altijd even een kopje thee drinken in het thee huis naast het ziekenhuis. De rest van de avond hebben we weer veel gezeten en gewacht.

Bij thuiskomst hadden we weer een heerlijke maaltijd klaar staan. Drie keer raden……. DHAL BAT!! Na dit verrukkelijke bordje eten was het weer tijd voor Grays Anatomy. Om vervolgens op tijd te gaan slapen, want de volgende ochtend gaat de wekker alweer om 5 uur omdat we naar Pokhara gaan dit weekend! Jeeeeeeej weer normaal eten en wat gezelligheid!!

Kort samen gevat..

De eerste week in Amppipal was heerlijk ontspannend en echt genieten wat betreft het uitzicht en de stilte om ons heen, het eten zou opzich wel wat meer variatie mogen bevatten.. . Alleen de stage zelf valt tegen vanwege het weinig aantal patiënten en het werk wat er te doen is. Maaar! Volgende week hebben we de hele week ochtenddienst. Dus we gaan er gewoon weer fris en fruitig tegenaan!!