Vakantie!! (Deel 2)

Welkom bij het inmiddels laatste deel van mijn blog! Ja ik weet het. Erg verdrietig en jullie willen natuurlijk allemaal meer. Maar ja het moet een keer ophouden met al die verhalen en ervaringen. Maar niet getreurd! Dit laatste deel valt vast ook niet tegen!

Donderdag 18 januari

Vandaag was onze eerste (echte) dag in Beijing. Nadat we gister de dag hebben gebruikt om even bij te tanken, was het dan vandaag tijd om daadwerkelijk Beijing in te trekken en te bezichtigen!
Maar eerst even eten! We hadden tegenover het hostel een restaurantje zitten wat er wel goed uitzag dus we besloten daar te ontbijten. We hadden beide een kom met rijst, kip en wat groente, afgedekt met een gebakken ei. Het zag er super lekker uit, en dat was het ook!! Na het ontbijt was het tijd om daadwerkelijk te gaan!
Nummer 1 op de lijst van dingen was natuurlijk de Verboden Stad. Deze stad ligt ongeveer in het midden van Beijing en is voltooid in 1422. Het is zoals de naam al doet vermoeden een stad gebouwd in het vroegere Beijing. Inmiddels is het opengesteld voor iedereen die wil komen kijken. Het is ontzettend groot en mooi om te zien. Alles is compleet symmetrisch wat het erg imposant maakt. Wij zijn via de zuidelijke poort naar binnen gekomen. Via verschillende poorten kom je over verschillende pleinen die elk weer hun eigen betekenis hebben. Zo heb je bijvoorbeeld een plein met een tempel voor de goede oogst waar de keizer, na 3 dagen vasten, kwam bidden voor een goede oogst. Ook heb je de slaapvertrekken van de vroegere keizers en hun keizerinnen, die overigens beide een apart vertrek hadden. Het belangrijkste gebouw is de Tiananmen, ofwel de Poort van de Hemelse Vrede. Dit is inmiddels het staatssymbool van de Volksrepubliek China. Deze poort stamt uit 1417 en is twee keer afgebrand waarna in plaats van hout gebruik gemaakt werd van steen. De laatste keer dat hij herbouwd is was in 1651. Vanaf deze poort werd in 1949 ook de Volksrepubliek China uitgeroepen, voor deze tijd heette het de Republiek China. voor deze naam was het dus nog een Keizerrijk.

Na de verboden stad zijn we naar het Jingshan Park gelopen. Deze ligt direct ten noorden van de Verboden Stad. Dit park bestaat uit een bosrijk gedeelte met in het midden een heuvel. Deze heuvel is gemaakt van het zand wat opgegraven is vanuit de grachten rondom de Verboden Stad. Hier bovenop staat een kleine Pagoda vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over de Verboden Stad. Normaal gesproken…. Wij hadden dan weer de pech dat door de kou de smog goed bleef hangen dus je kon niet heel ver van je af kijken. Maar desalniettemin was het toch de heuvel op klimmen waard!

Na dit dagje met veel wandelen gingen we weer terug naar het hostel. Het leek ons wel leuk om met een Riksha te gaan. Dit is een man op een fiets met een overdekte kar erachter. Na wat een behoorlijk stevige onderhandeling was konden we voor ruim de helft van de prijs mee! Blijkbaar had deze vriendelijke man ons niet helemaal geweldig begrepen want hij zette ons ongeveer op 10 minuten lopen van hostel af. Na wat gevloek en nadat we ons georiënteerd hadden, kwamen achter misschien wel het beste geluk bij een ongeluk. Intens geluk vulde onze koude lichamen. De 10 minuten lopen kon ons gestolen worden en we waren bijna geneigd om deze Riksha-bestuurder al ons geld, onze spullen en al ons bezit te overhandigen. Want waar wij achter kwamen was dat wij afgezet waren op een kruispunt waar ook een McDonalds zat! YES!! Het is werkelijk waar niet te beschrijven hoe gelukkig wij waren toen we die McDonalds zagen. We zijn naar binnen gerend bijna. Ik heb een Big Mac, dubbele cheeseburger en kipnuggets besteld. En wauw… gewoon exact hetzelfde als in Nederland! Je had me moeten zien daar, burgers naar binnen schuivend en wegspoelen met ijsthee. Zo gelukkig als een kind in een speelgoedwinkel gemaakt van snoep.

Na dit Hemelse avondmaal was het tijd om lekker op bed te liggen en op tijd te gaan slapen. De volgende dag gingen we namelijk naar numero 2 op onze lijst… De Chinese Muur.

Vrijdag 19 januari

Voor vandaag hadden we via het hostel een trip naar de Chinese Muur geboekt. ‘s Morgens vroeg werden we opgehaald door onze gids, Tony. Een Chinese man met een dik Australisch accent wanneer hij Engels sprak. Erg komisch om te horen, en zeker nadat hij vertelde dat hij nog nooit in Australië geweest was. We werden met een busje naar de Chinese muur gebracht wat ongeveer anderhalf uur rijden was aangezien de Muur niet in Beijing zelf ligt. Eenmaal aangekomen kregen we de kaartjes en mochten we kiezen of we met de kabelbaan naar boven gingen of dat we gingen lopen. Het lopen was ongeveer een uur bergopwaarts terwijl de kabelbaan maar 5 minuutjes was. De keuze was dus snel gemaakt want met de kabelbaan betekende meer tijd op de muur en dus meer tijd om ook naar het oude gedeelte te lopen. De Muur is onder te verdelen in 3 onderdelen. De muur, de wachttorens en de Beijing torens (waarvan helaas niks meer over is). De wachttorens hebben ieder een nummer en van 10 tot 20 is opengesteld voor de bezoekers. Dit gedeelte is ook helemaal gerenoveerd en ziet er dus erg goed uit. Het oude gedeelte heeft veel gaten en hier groeit ook gras en hier en daar een boom door de muur. Vanaf toren 20 kun je in principe niet verder omdat deze doorgang dichtgemetseld is, maar hier kun je vrij makkelijk omheen. Dus dit heb ik ook gedaan! Samen met iemand die ik bij toren 20 ontmoet heb zijn we tot toren 24 gekomen. Hier staat een bordje met de tekst “i have climbed to the peak of the Great Wall!”. Hier moest natuurlijk even een fotootje bij gemaakt worden. Waarna we besloten maar weer terug te gaan, we hadden namelijk maar 3 uur in totaal op de muur voordat we terug moesten zijn. En aangezien sommige delen echt hels waren om te bewandelen, of beter gezegd te beklimmen werd het inmiddels wel tijd om om te keren.

Na deze schitterende, maar vermoeiende, ervaring hebben we nog met de hele toergroep wat gegeten bij een restaurantje iets onder de Muur. Waarna we terug zijn gegaan naar het hostel. Hier hebben we even uitgerust want ’s avonds hadden we nog een kungfu show, deze zat namelijk bij het pakket van de Muur in. Nadat we even snel wat gegeten hebben werden we alweer opgehaald voor de show. Deze was op ongeveer 3 kwartier rijden van het hostel en zou zo’n anderhalf uur duren. Uiteindelijk duurde het maar een uur, maar dit was ook wel lang genoeg. Het was super boeiend om te zien maar wel wat langdradig. Uiteindelijk zeker wel iets om eens gezien te hebben! Het verhaal ging over een kungfustudent die overal goed in was maar uiteindelijk zijn hart verloor aan de liefde. Na wat ruzie en onenigheid met het klooster en zijn leraar, mocht hij dan toch verder. Waarna hij uiteindelijk de nieuwe meester van het klooster werd. Mooi verhaal! Lekker kort ook!

s’ Avonds weer lekker op tijd naar bed want de volgende dag beloofde ook weer een lange te worden. De planning was namelijk om naar nummer 3 op de lijst te gaan.. de Beijing Zoo!! PANDA’s!!

Zaterdag 20 januari

Vandaag zijn we naar de Beijing Zoo gegaan! De Beijing Zoo is een ontzettend grote dierentuin die bekend staat om zijn Panda’s en Aquarium. Vanzelfsprekend moet je dus ook voor beide extra betalen. Maar dit is allebei niet heel duur en zeker de moeite waard dus dit hebben we er meteen bij gedaan. Het was echt ongelooflijk koud vandaag, dus we hebben ons lekker dik aangekleed en zijn op pad gegaan. Als je binnenkomt in de dierentuin is links meteen het pandaverblijf. Hier zijn we dan ook eerst naartoe gegaan. De panda’s zaten bijna allemaal binnen vanwege de kou en lagen of te slapen of te eten. Heerlijk leventje!! Door alle culturele toers die we de afgelopen dagen gehad hebben is het idee van reïncarnatie mij toch wel aan gaan staan. En als ik dan moet kiezen dan doe mij maar een panda als volgend lichaam! Na de panda’s zijn we de rest van de dierentuin doorgewandeld. Ze hebben zo ongeveer alles wat je je kan bedenken van wolven en apen tot schildpadden en hagedissen. Het enige wat ze momenteel niet hadden waren de katachtigen. We weten niet of dit vanwege het seizoen of eventuele verbouwingen is. Maar helaas was het kattachtigen gedeelte dicht. Nadat we een deel van de dierentuin gezien hadden zijn we naar het aquarium gelopen. Hiernaast was het olifanten verblijf. Dit was ongeveer de hoofdreden dat Suzanne naar de dierentuin wilde dus hier zijn we eerst nog naartoe gegaan. Het aquarium was ontzettend groot en mega mooi! Een absolute aanrader om eens naartoe te gaan! Ze hebben er allerlei verschillende vissen, zoogdieren en reptielen. Ook hebben we een showtje gekeken waarbij één van de verzorgers in één van de grotere aquaria de vissen eten geeft. Dit doet hij tijdens het duiken en dat ziet er natuurlijk ook super leuk uit! Later op de dag was er nog een dolfijnen en Beluga show waar we naartoe zijn geweest wat ook prachtig was om te zien! Na het aquarium ging het park al bijna dicht dus hadden we besloten terug te gaan naar de ingang via een andere route om toch nog zoveel mogelijk te zien.

’s Avonds zijn we heerlijk uit eten geweest bij het restaurantje tegenover het hostel, waar we een tafelbarbeque gedaan hebben met allerlei lekkers. Zo hadden we gemarineerde kip, gemarineerde speklappen, gewone speklappen, gamba’s en… Inktvis tentakels! Het ziet er erg smerig uit als je het zo op een bordje ziet liggen, maar als je het even bakt en in de sojasaus doopt is het best lekker. Wel erg taai overigens…

Zondag 21 januari

Vandaag alweer het laatste dagje Beijing helaas… Vanavond om 9 uur vliegen we terug naar Kathmandu. Maar dat betekende dat we dus nog een hele dag te vullen hadden. We hadden daarom besloten om naar de Tempel van de Hemel te gaan en naar het Olympisch Park. De Tempel van de Hemel was opzich wel mooi maar viel verder een beetje tegen helaas. Hierna hebben we de metro gepakt en zijn we naar het Olympisch Park gegaan. Ontzettend indrukwekkend om te zien en rond te lopen maar man man man… wat was het achterlijk koud zeg. Het park bestaat uit de Olympische Toren, het Birds Nest (waar de opening en afsluitingsceremonie gehouden werden), de Water Cube en het National Indoor Stadium. Hiertussen staat niet heel veel waardoor de wind dus volle kracht kan aannemen en waardoor de gevoelstemperatuur drastisch keldert. brrrrrrr… Het was mogelijk om overal naar binnen te gaan maar dit koste extra geld, wat wij allebei niet meer hadden. En de dichtstbijzijndste pinautomaat was 20 minuten terug lopen. Tegen die tijd was ik er al helemaal klaar mee dus we hebben daar nog even rondgelopen en zijn vervolgens terug naar het hostel gegaan om daar nog even te chillen voordat we naar het vliegveld moesten.

Tegen 5 uur werden bij het hostel opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Hier moesten we nog inchecken wat ook een hele kriem was.. we werden eerst naar gate c32 geleid, maar dat bleek de boardinggate te zijn. Dus naar een andere balie waar een automatische check-in was. Natuurlijk werkte dit bij ons weer niet, waardoor we doorverwezen werden naar weer een andere balie. Daar hebben we uiteindelijk dan toch kunnen inchecken maar de bagage van Suzanne was te groot waardoor die weer ergens anders ingecheckt moest worden. Ofwel.. weeeer ergens anders naartoe. Nadat uiteindelijk alles geregeld was, zijn we door de douane gegaan waarna we bij de boarding gate zijn gaan zitten. Hier was ook een oplaadpunt dus we hebben meteen maar alles weer opgeladen voor onderweg. Uiteindelijk konden we boarden en zijn we naar Chengdu gevlogen waar we een overstap van ongeveer 9 uur hadden… Jeeeej!..

Maandag 22 januari

Om 00.10 aangekomen in Chengdu waar we de komende 9 uur vol mochten gaan maken. We moesten eerst van Terminal 1 naar Terminal 2 lopen wat ongeveer 20 minuten lopen was. Normaal niet zo’n probleem maar ik had al sinds de Muur last van mijn rechterachilles pees. Dus dan is 20 minuten lopen ineens niet zo leuk meer. Maar eenmaal aangekomen bij de Terminal hebben we even wat gegeten en zijn we vervolgens naar boven gegaan waar de douane en de check-in balies waren. Hier zou ook een relaxruimte moeten zijn voor mensen die een lange overstap hadden dus wij waren daar best content mee. De relaxruimte was op de 3^de verdieping, en dicht… blijkbaar ging deze pas open om 6.30 helemaal nutteloos dus… dat je je afvraagt waarom er dan überhaupt een rookruimte zit. Maar goed. Even een sigaretje gerookt en maar een bankje gezocht om op te wachten de aankomende uren. Hier ontmoette we een paar jongens die naar Lhasa gingen een meisje uit Beijing en nog wat andere mensen. Dus uiteindelijk heb ik de hele avond met deze mensen zitten kletsen en roken en was de overstap toch niet zo verschrikkelijk als ik van tevoren had gedacht. Tegen 6.30 maar eens opnieuw inchecken en door de douane. Waarna we een rookruimte met hele chille bankjes en een tv vonden. Hier zijn we neergestreken en hebben we onder het genot van een kopje Starbucks even lekker een sigaretje gerookt. Na een halfuurtje zijn we allebei maar even gaan liggen want we waren gesloopt. Na een uurtje “geslapen” te hebben was het al tijd om te gaan boarden. We hadden een halfuurtje vertraging vanwege het weer in Kathmandu. Eenmaal in het vliegtuig nog even half weggedommeld. Ongeveer een kwartier voor dat we eigenlijk zouden landen kregen we te horen dat we wegens het weer niet gingen landen in Kathmandu, maar dat we om draaiden naar Lhasa… als je ergens absoluut geen behoefte aan hebt nadat je al 15 uur onderweg bent is het dit nieuws. Maar goed het is niet anders dus maar terug naar Lhasa. Hier hebben we ongeveer een uur aan de grond gestaan voordat we weer naar Kathmandu gingen. Dit was nog ongeveer een uurtje of anderhalf vliegen.

Eindelijk aangekomen in Kathmandu hadden we afgesproken met Marne, Thijs, Renee, Jesse en Lonneke welke al in Kathmandu waren. Hier hebben we gezellig mee gedineerd! Alleen waren Suzanne en ik zo moe dat we toen wij ons eten op hadden gegaan zijn. We konden echt niet meer wakker blijven dus we zijn gauw terug gegaan naar het Stupa Guest House en zijn gaan slapen. Om 7 uur…. Achterlijk vroeg maar ja, we hadden de dag ervoor een lange dag gehad en lang gereisd waarbij bijna niet geslapen. Dus we vonden het wel gezegend.

Dinsdag 23 januari

Vandaag na het ontbijt naar het guesthouse waar de rest zat gegaan om hier lekker in de zon te zitten en te chillen. Na een paar uurtjes zon wilden Marne en Thijs graag naar Pashupatinath (de lijkverbrandingen waar ik in de vorige blog over verteld heb). Dus ik had aangeboden om mee te gaan en ze een beetje te gidsen. Dan had ik ook weer wat te doen. Want ik had geen zin om de hele dag niks te doen. Nadat we daar geweest zijn zijn we nog uit eten geweest bij Roadhouse. ’s Avonds hadden we besloten te gaan chillen bij het guesthouse van de anderen. Dus we hadden wat drank gehaald en zijn lekker gaan zitten. Der liepen twee gasten bij die helemaal van het padje afwaren, ik denk aan de coke of ketamine ofzo.. maar goed die waren erg vervelend. Gelukkig wilde Renee, Jesse en Lonneke nog stappen en wilde die gasten wel mee, dus daar waren we mooi vanaf! Met Thijs en Marne de avond lekker rondgemaakt. En de volgende ochtend weer vroeg op want het was tijd om naar Chitwan te gaan!

Woensdag 24 januari

Vanmorgen met een klein katertje opgestaan, gauw de spullen die ik nodig had in m’n kleine backpack gepropt en de rest weggezet in het Stupa Guest House waar de tas kon blijven staan. Nadat we bij het buspark aangekomen waren bleek daar nergens de bus te zijn die wij moesten hebben. Dus hebben we Ram (de eigenaar van het Stupa Guest House) gebeld om te vragen waar en welke bus we moesten hebben. Die heeft ons het nummer van de buschauffeur gegeven en na een hoop onduidelijkheid en miscommunicaties bleek dat we naar het verkeerde Buspark gestuurd waren. Gauw een taxi gepakt naar de juiste en snel de bus in waarna we naar Chitwan vertrokken. Na weer een heerlijk lange busreis van een halve dag kwamen we aan in Chitwan National Park. We werden afgezet bij het buspark waar we zouden worden opgehaald door een busje van het ressort waar we verbleven. Het Eden Jungle Ressort!

Hier aangekomen werden we hartelijk verwelkomd door de manager en de rest van het personeel. We werden naar de kamer gebracht, welke prachtig was! Twee heerlijk zachte bedden en een badkamer met heeeeeeerlijke douche. Nadat we de spullen gedumpt hadden kregen een lunch aangeboden. Die ook verrukkelijk was! Al met al, erg lekker binnenkomen! Toen we de lunch ophadden gingen we een wandeling maken langs de olifanten en de rivier, waar we nog een neushoorn hebben gezien. ’s Avonds was er nog een cultureel programma met zang en dans. Toen we daar van terug kwamen hebben we nog wat gegeten en hebben we bij het kampvuur gezeten. Ik had mijn boxje bij dus we hadden nog een relaxed muziekje aangezet en even helemaal tot rust gekomen. Daarna lekker naar bed want de volgende dag stonden alle andere activiteiten op het programma wat betekende om 7 uur opstaan om te ontbijten en dan door!

Donderdag 25 januari

Vannacht de absoluut ergste nacht in Nepal gehad.. tegen 12 uur werd ik wakker omdat ik moest overgeven, hierbij zat ook nog een geval van uhm.. dunne defecatie.. en deze combinatie was niet erg prettig. Uiteindelijk door de nacht heen nog 4 keer overgegeven naar de wc geweest. Wat voelde ik me intens ongelukkig.. daarom helaas besloten om de activiteiten niet te doen vandaag omdat ik om het half uur nog naar de wc moest en nog steeds erg misselijk was. Ik heb de dag uiteindelijk dan ook in bed en op de badkamer doorgebracht en heb vooral veel geslapen. ’s Avonds kwam Suzanne terug en die kwam met het geweldige idee om een nacht bij te boeken. Toen we bij de receptie vroegen of dit mogelijk was en of het mogelijk was om de dan de volgende dag alsnog alle activiteiten te doen was dit absoluut geen probleem en ik hoefde voor de activiteiten ook niks extra te betalen. Super netjes van ze!! Uiteindelijk om 8 uur lagen we alweer in bed en ik was meteen vertrokken, hopende dat deze nacht beter zou zijn en dat ik me morgen beter zou voelen..

Vrijdag 26 januari

Vandaag voelde ik me aanzienlijk beter gelukkig!! Ik ben dus om 7 uur opgestaan om te ontbijten en vervolgens op de kanotrip te gaan! Dit was ongeveer een uurtje op een kano lekker over de rivier heen en wat dieren spotten onderweg. Na dit uur werd ik met twee gidsen ergens aan de rivierbank afgezet en gingen we verder met de Jungle Walk. Dit was ongeveer een uur of anderhalf door de Jungle heen banjeren op zoek naar dieren. Super leuk om te doen! Niet heel veel dieren gezien, een paar reeën, twee wilde zwijnen en wat apen, maar alleen al het door de Jungle wandelen was gewoon erg lekker. Na de Jungle Walk kwamen we bij het Elephant Breeding Center. Hier worden de Olifanten van Chitwan gefokt. Ze staan er allemaal erg goed en vrolijk bij, zo lijkt tenminste. Ik heb ook wel het idee dat ze hier goed behandeld worden. Alleen ’s morgens en ’s avonds staan ze aan de ketting vanwege ernstige onrust en agressie. Maar de rest van de dag mogen ze vrij rondlopen.

Na dit alles was het tijd voor de lunch en had ik tot kwart voor 3 rust. In deze tijd heb ik heerlijk in de zon in een hangmatje gelegen en een serietje gekeken. Even uitrusten van de toch wel vermoeiende ochtend. Om kwart voor 3 was het tijd voor de olifant safari. Hier had ik ook heel veel zin in, maar ik voelde me ergens toch wel bezwaard om op zo’n dier te gaan rijden. Maar het was iets wat ik toch een keer gedaan wilde hebben. Uiteindelijk was het wel leuk om een keer gedaan te hebben, maar is het niet iets wat ik nog eens zou doen. Onderweg ook alleen wat neushoorns gezien en wat reeën. Dus ook niet heel bijzonder. Na de safari was het vrij. Dus ik ben weer even lekker in de hangmat gaan liggen. ’s Avonds nog lekker eten en weer op tijd naar bed. Maar niet voordat ik m’n vriendin nog even gebeld heb! Is toch fijn als je zover weg zit om elkaar toch regelmatig te spreken. We bellen dan ook vrij regelmatig en spreken elkaar verder iedere dag wel even over Whatsapp. Maar toch is het wel pittig als je zo lang weg bent.

Zaterdag 27 januari

Vandaag moesten we om 8 uur op om de bus naar Lumbini te pakken. Lumbini is de geboorteplaats van Buddha. Hier staan dan ook ontzettend veel kloosters van allerlei verschillende nationaliteiten. De bus reis zou minimaal 5 uur duren, wij hebben er 6.5 uur over gedaan ongeveer. We kwamen rond 4 uur aan en zijn snel naar het hostel gegaan om de spullen te dumpen en richting de kloosters te gaan, want we hadden alleen vanavond aangezien we morgen om 5 uur alweer in de bus moesten terug naar Kathmandu. We hadden een fiets gehuurd omdat we hoorde van anderen die al geweest waren dat dit wel aan te raden was. Na ongeveer 5 minuten fietsen kwamen we bij een poort waar we aangesproken werden dat we daar niet mochten fietsen. Dus we hebben de fiets op slot gezet en zijn te voet verder gegaan.
Eerst hebben we een rondje gelopen om het oudste klooster in Lumbini waar naar de verhalen ook Buddha zelf geboren is. Het verhaal gaat dat rond 400 v.C. in Lumbini Siddhartha Gautama geboren is. Hij zou 35 jaar later uitgroeien tot Buddha wiens leven en wijsheden het uiteindelijke Boeddhisme zou vormen. In het Hindoeïsme wordt Siddhartha Gautama Buddha gezien als de 9^de reïncarnatie van Vishnu, 1 van de 3 hoofdgoden van het Hindoeïsme.
Vervolgens zijn we verder gelopen naar de verschillende kloosters. Hier hebben we kloosters bekeken van verschillende nationaliteiten zoals Koreaans, Chinees, Duits, Cambodjaans, Myanmarese etc. Ook zijn we nog naar de World Peace Pagoda gegaan die een stuk verderop ligt. Om 5 uur gingen de kloosters dicht voor bezoekers en later op de avond waren de avondceremonies die je mocht meekijken. Wij hadden ervoor gekozen om bij het Koreaans klooster mee te kijken omdat Sander daar al geweest was en zij dat dit erg indrukwekkend was. De ceremonie duurde ongeveer 20 minuten en begon om half 7. En inderdaad, wat ontzettend interessant en indrukwekkend om dit te mogen meemaken! Er waren maar 4 monniken in een ontzettend grote ontvangsthal. Maar door de zang en de akoestiek klonk het of het er honderd waren! Na de ceremonie zijn we terug naar het hostel gelopen en hebben we de fiets weer terug gehad waar we dus uiteindelijk amper gebruik van hadden gemaakt…. Ik ben meteen naar bed gegaan want ik was gesloopt en om 4 uur ging de wekker alweer de volgende ochtend.

Zondag 28 januari

Vandaag mochten we weer heerlijk 11 uur in de bus zitten om terug in Kathmandu te komen. Ik heb het grootste deel geslapen en wat muziek geluisterd. En voor ik het doorhad waren we alweer in Kathmandu. Gek genoeg wen je ook wel aan al dat lange reizen. In Kathmandu verblijven we weer bij het Stupa Guest House waar ook onze spullen nog stonden. ’s Avonds zijn we samen met Sanne, Jur, Jessica en haar vriend Bram uit eten geweest bij Rosemary’s Kitchen. Waarna we maar weer naar bed zijn gegaan. Niet zo’n boeiende dag dus!

En vandaag op maandag 29 januari 2018zit ik voor de laatste keer aan mijn blog te werken. Hier in het prachtige Kathmandu zit ik op de grond in OR2K met een kopje koffie en mijn laptop wat weg te typen en zelf te lachen om de leuke dingen die ik allemaal gedaan heb in de afgelopen weken/maanden. Vandaag ga ik niet veel meer doen. Nog even naar de kapper en wat souvenirs kopen en dat is het wel een heel eind. Morgen om 9 uur ’s avonds vliegen we naar Abu Dhabi waar we een overstap hebben van ongeveer 9 uur. Overmorgen komen we rond 2 uur aan in het koude Nederland. Ik kan niet wachten! Ik heb echt een onvergetelijke ervaring gehad met super mooie en minder leuke ervaringen. Maar al met al zijn dit zeker 3 maanden geweest die ik nooit meer zal vergeten. Ik wil jullie allemaal bedanken voor het trouw volgen van mijn avontuur en voor alle lieve berichtjes en reacties die ik in de loop van de tijd ontvangen heb. Ik hou van jullie allemaal en ik zie en spreek jullie vast en zeker snel!

Namasté ani Pheri Bhetaula! Oftewel tot ziens!

Vakantie!! (deel 1)

Yes!! Vakantie!!!

Jazeker! Na 2 maanden ontzettend hard gewerkt te hebben op stage is dan nu eindelijk het moment aangebroken waar we met zijn allen op gewacht hebben. Het laatste deel van ons avontuur hier in Azië. Tijd om te reizen!

Zondag 7 januari

Vandaag is de eerste dag van onze reis. Jur en Sanne hadden besloten om een trekking te gaan naar het Annapurna Base Camp (of simpelweg het ABC) terwijl Suzanne en ik verder gingen reizen. Hierom splitste onze wegen dan ook. Om half 6 ging vanmorgen de wekker. We moesten namelijk om 7 uur bij het busstation zijn en we wilde nog één keertje ontbijten bij het Java Coffee house waar wat inmiddels onze stamplaats was geworden qua ontbijt (naast het Himalayan Coffee house). Deze ging om half 7 open dus nog mooi even tijd om te ontbijten en afscheid te nemen van de altijd lieve eigenaresse. Na het ontbijt hebben we een taxi gepakt naar het busstation. Om half 8 zouden we vertrekken, maar ja het blijft toch Nepal, dus om 8 uur waren uiteindelijk onderweg. Tijd voor weer een helse busrit van een uurtje of 7 á 8 richting Kathmandu. Dachten we! Uiteindelijk hebben we er ruim 10 uur over gedaan om in Kathmandu en bij onze slaapplek te komen. Het Stupa Guest house. Helemaal gesloopt van de lange reis kwamen we aan in het guesthouse. Maar we moesten  nog eten, dus we hebben onze tassen gauw op de kamer gedumpt en zijn op zoek gegaan naar een lekker restaurant. Rosemary’s Kitchen! Hetzelfde restaurant waar we in Pokhara al vaker gegeten hadden dus we wisten dat dat goed ging zijn. En man man man… na dik 10 uur reizen kan ik je één ding vertellen. Er gaat niks boven een goeie steak met een rode wijn na een lang reis!!!

Maandag 8 januari

Dan denk je heerlijk uit te kunnen slapen en prompt sta je weer om 8 uur kant en klaar naast je bed. Ik kan zeggen dat je daaraan went enzo, maar dat is gewoon niet zo… maar goed, lekker even douchen onder de (warme!!) douche en de dag beginnen. Vandaag hadden we een afspraak om half 11 met Ram. Ram is de man die voor ons visum en Travel Permit voor Tibet en China zou zorgen. We zaten net aan de koffie toen hij binnen kwam. Het enige wat we moesten doen waren wat papieren tekenen met gegevens en ons paspoort overhandigen, deze had hij namelijk nodig om alles aan te vragen. Hier waren we eigenlijk niet zo heel blij mee, maar goed het was niet anders. Hi zag er verder betrouwbaar uit en ik had al veel contact met zijn kantoor gehad. Dus ik vertrouwde het wel.

 Ik had inmiddels al een aantal dagen erg last van een spiertje of een zenuw achter mijn schouderblad waar ik maar niet vanaf kwam, dus na het ontbijt had ik besloten een massage te nemen. Ik hoor jullie denken… een massage in Azië voor de pijn.. uhhu het zal wel.. Maar geloof me, het was echt nodig en ik was niet opzoek naar een Happy Ending of iets dergelijks. Tenzij er clowns en ballonnen waren, dan had ik het wel leuk gevonden! Maar goed ik dus naar die massage salon. Toen ik daar aankwam werd ik al heel vriendelijk begroet en het zag er ook echt netjes uit dus ik had er wel vertrouwen in. Nadat ik uitgelegd had waar ik last van had werd ik meegenomen naar de massage kamer. Een ruimte met drie massagetafels die afgeschermd zijn door gordijnen. Mijn masseuse was een heel schattig klein meisje wat amper tot geen Engels sprak maar ze wist me duidelijk te maken dat ik me uit moest kleden en drukte me een zwart opgerold iets in mijn hand. Nadat ik wat twijfelachtig keek zei ze nog eens dat ik me uit moest kleden en liep ze weg. Ik had me dus zover uitgekleed dat ik alleen nog in m’n onderbroek stond en toen begon ik me toch af te vragen wat dat zwarte dingetje nou was. Dus ik pakt het uit en wat bleek.. het was een onderbroekje wat weinig tot de verbeelding overliet. En dan sta je daar in een ruimte met een doorzichtige ballenknijper in je handen, niet zeker of je die wel aan wil doen. Uiteindelijk kwam mijn masseuse terug om te vragen of ik klaar was. Ik vroeg of ik dat onderbroekje perse aan moest, maar gelukkig mocht ik mijn eigen onderbroek aanhouden. Pfew!! Tijd voor de massage. Het begon met wat rek en strek werk waarmee alles wat losgemaakt werd. Een ware Yoga sessie was het. Ik werd in allerlei posities getrokken en geduwd waarvan ik niet eens wist dat mijn lichaam dat kon. Maar goed daarna de echte massage. Blijkbaar kwam de pijn niet vanuit mijn schouderblad maar vanuit mijn monnikskapspier (dat is die spier tussen je nek en je schouder). Ik wist niet dat zo’n klein meisje zoveel kracht had en mij zoveel pijn kon doen zeg… 20 minuten heeft ze die spier te pakken genomen en heb ik liggen kreunen, terwijl zei al giechelend maar sorry bleef zeggen. Dikke lul met je sorry! Maaaaar…. Daarna kreeg ik wel lekker een kopje thee en anderhalve dag later had ik helemaal nergens meer last van en was mijn hele lichaam weer soepel en fit. Oftewel, zeker de pijn en moeite waard geweest!

Later die dag zijn we nog naar de Monkey tempel geweest. Dit is een hele grote Stupa met daaromheen nog een aantal tempeltjes, kleinere stupa’s en andere gebouwen. Super mooi om te zijn en echt onbeschrijfbaar. Enige nadeeltje was dat er ongeveer zo’n miljoen traptreden aan vooraf gingen om überhaupt bij de stupa te komen, maar dat mocht de pret en zeker het uiteindelijke uitzicht niet drukken. Er kwam daar een jongen/man naar ons toe die vroeg of we een rondleiding van hem wilden en dat dat in principe gratis was. We mochten dan aan het eind zelf beslissen hoeveel we hem wilden geven, op basis van hoe tevreden we waren. We hebben ongeveer anderhalf uur rondgelopen met onze gids en hij heeft ons allerlei dingen vertelt over de bouw, de gedachte erachter, de religie etc. etc. Super interessant om zo te horen! Uiteindelijk zijn we weer terug naar het guesthouse gegaan want het was inmiddels al weer een uurtje of 7 en we moesten nog eten. Onderweg kwamen we langs restaurant Roadhouse, en voor de oplettenden onder jullie, dat is hetzelfde restaurant waar we in Pokhara Eerste Kerstdag gevierd hebben! Heerlijk zitten eten en vervolgens maar lekker naar bed.

Dinsdag 9 januari

Vandaag zijn we naar het grootste rijkdom stukje rijkdom van Nepal geweest. Pashupatinath. Dit is een tempel waar volgens onderzoekers het enige standbeeld staat wat natuurlijk door de aarde is gecreëerd. Hieromheen is een tempel gebouwd gemaakt van goud, zilver, brons en hout. Het goud op de top is 24 karaats. Alleen de hoogste monnik van de tempel weet precies hoeveel het gebouw waard is, maar deze tempel dient als onderpand voor het geval dat Nepal als land zijnde ooit in financiële nood komt. Dat zegt denk ik wel genoeg…  
Langs de tempel loopt een rivier die vanuit het Hindoeïsme als heilig wordt gezien, sterker nog als de heiligste rivier in Nepal. Aan da kant van deze rivier worden de lijkverbrandingen gehouden. In het Hindoeïsme is het namelijk traditie om de overledene te verbranden in de open lucht. Om het cremeren heen is een heel ritueel waar ik nu wat dieper op in ga.

Mocht je dit niet interessant vinden dan sla maar over!
Zodra iemand overlijd wordt deze binnen 36 uur naar Pashupatinath gebracht om te verbranden. De overledene wordt van tevoren in witte en oranje doeken gewikkeld. Wit staat hierbij voor het pure en oranje voor het spirituele. Eenmaal aangekomen bij Pashupatinath worden de doeken iets afgewikkeld om de overledene uit te kleden. De Hindoes vinden namelijk dat, omdat wij naakt ter wereld zijn gekomen, wij ook naakt de wereld weer moeten verlaten. De kleren worden dan meegenomen of in de rivier gegooid als offering. Vervolgens worden de voeten van de overledene in de heilige rivier gedipt en wordt er wat water uit de rivier in de mond van de overledene gegoten. Dit is om de zonden van diegene weg te spoelen. Soms worden er ook nog wat munten of melk in de mond gedeponeerd, met de gedachte dat de overledene in het volgende leven geld en voeding nodig heeft om goed van start te gaan. Dit alles gebeurt op een steen (waarvan, mijn excuses, ik de naam niet meer weet). Deze steen is ook weer een heilige steen die een van de Hindoe goden, Brahma, gecreëerd heeft.
Na dit ritueel wordt de overledene naar een platform gebracht waar een brandstapel klaar staat. Deze bevind zich aan de andere kant van de brug, maar wel aan de zelfde kant als waar het reinigingsritueel plaats vind. Aan de zelfde kant als de heilige steen zijn 2 platforms. Eentje is voor de hoge leiders van Nepal, de andere was voor de vroegere koning. Maar omdat Nepal geen monarchie meer is, is deze nu open gesteld voor het normale (rijkere) volk en politici. Aan de andere kant van de brug zijn nog eens 9 platformen. Deze zijn bestemd voor het normale volk. Vroeger waren hier maar 3 platformen, welke elk weer bestemd waren voor een bepaalde klasse. De meest linkse was voor de Brahmaanse priester, de hoogste priesters in het hindoeïsme. De middelste was voor de Gorkha strijders, dit zijn de best getrainde strijders van Nepal. Zij hebben ook onder leiding van de koning van Gorkha, Nepal weer verenigd. En het rechtse platform was voor de normale bevolking.
Voor dat de crematie begint worden er eerst 3 rondjes (met de klok mee) om de brandstapel heen gelopen waarbij de overledene gedragen wordt. De 3 rondes staan voor de 3 fasen in het leven. Geboorte, het leven zelf en de dood. Hierna worden soms nog versieringen in de vorm van bloemenkettingen of shawls over de overledene gedrapeerd. Vervolgens wordt de stapel aangestoken. Dit gebeurt wanneer de overledene de vader van het gezin is door de oudste zoon en wanneer het de moeder van het gezin is door de jongste zoon. De stapel wordt aangestoken door een brandende doek op het gezicht van de overledene te leggen. Dit is omdat ieder mens soms dingen zegt die kwetsend of irriterend kunnen zijn, en op deze manier worden die zonden ook gereinigd. Nadat het vuur wat aangewakkerd is word er riet op de stapel gelegd om het lichaam te bedekken en om het vuur extra intens te maken zodat het gehele lichaam verbrandt. Dit duurt gemiddeld ongeveer zo’n 3 uur voordat alles helemaal verbrand is. Onze gids vertelde ons tussendoor dat die knallen die we steeds hoorde de schedels waren die door de hoge druk ontplofte. Dat is iets wat ik uiteindelijk liever niet had geweten want telkens als je dus een knal hoorde wist je dat iemands hoofd zojuist ontploft was. Geen fijne gedachte..
Vuur wordt gezien als het schoonste element. Hierom wordt er dus gebruik gemaakt van crematie. Wanneer een familie nou geen zoon heeft mag het ook gedaan worden door een neef. Als deze er ook niet is kan een familie ervoor kiezen om het ergens anders te doen of om het elektrisch in het crematorium te laten doen een paar honderd meter verderop maar dat is niet volgens traditie.

Goed! Voor de mensen die dat geskipped hebben, let’s go on!

Na deze indrukwekkende ochtend en middag hebben we besloten maar lekker ontspannend naar de bioscoop gegaan. Ergens in de buurt zat een gigantisch winkelcentrum waar dus ook een bioscoop in zat. Het was ongeveer een halfuurtje lopen, door allerlei kleine steegjes met winkels en mensen, overal mensen. We hadden gezien dat Jumanji draaide dus daar wilde we wel graag heen. Even lekker onderuitzakken en niks doen voor een uurtje of 2. Hierna zijn we terug naar het guesthouse gegaan en gaan slapen.

Woensdag 10 januari

Vandaag hadden we besloten maar eens lekker rustig aan te doen. Wij verblijven in de wat meer toeristische wijk genaamd Thamel. Net buiten Thamel ligt de “de Garden of Dreams”. Klinkt heel indrukwekkend, valt best wel mee. Het is onderdeel van een oud keizerlijk paleis waarvan de keizer graag een tuin wilde met internationale invloeden. Daardoor zie je Griekse, Indische, Egyptische, Nepalese en allerlei andere invloeden in de architectuur van de tuin. Jammere is alleen dat het (ook hier) gewoon winter is. Dus alles is wat grauwig en dor. Maar ik geloof wel dat dit een prachtige plek is in de zomer om te bezoeken!! We hebben er even doorheen gestruind en hebben een biertje gedronken om vervolgens terug te gaan naar het guesthouse. Maar vast alles spullen inpakken en klaarmaken voor de dag erna. Waaaant! Morgen gaan we eindelijk naar Tibet!!!

Donderdag 11 januari

Yes! Vandaag is de dag dat we eindelijk naar Tibet gaan! Opgewekt werden we wakker om 8 uur om nog snel onze laatste dingetjes te pakken en ergens een ontbijtje te scoren. Vervolgens moesten we om 10 uur in de taxi zitten om naar de Chinese ambassade in Kathmandu te rijden. Hier zouden we ons paspoort terug krijgen en de benodigde papieren ontvangen die we nodig hadden om in China en Tibet te mogen reizen. Nadat dit afgehandeld was zijn we verder gereden naar het vliegveld. Altijd even zoeken natuurlijk, waar moet je precies zijn en hoe werkt het hier allemaal. Maar gelukkig heeft Kathmandu niet echt een heel groot vliegveld dus we hadden al gauw alles geregeld en gevonden. Boven was een rookruimte dus we hadden besloten onze tijd daar verder te slijten. Na wat leuke gesprekken met mede rokers gehad te hebben, gingen we maar eens naar de security om richting gates te wandelen. Natuurlijk werd mijn tas er uitgepikt, want volgens meneer de douane agent zaten er scharen in mijn tas. Ik was er heilig van overtuigd dat dit niet zo was, en dit heb ik hem ook duidelijk gemaakt maar hij bleef stug volhouden. Uiteindelijk met tegenzin mijn tas opengemaakt om te bewijzen dat ik geen scharen bij had en dat hij een fout maakte. Blijkt…. Ik was vergeten om m’n verbandschaar en kocher in mijn grote backpack te doen in plaats van in de kleine. Dan sta je wel een beetje voor lul… maar goed. Ik me netjes verontschuldigd en hij maakte nog een grapje die ik niet begreep en ik ben verder gelopen. Snel naar de gate want we waren ietwat aan de late kant.

De vlucht naar Tibet is absoluut de mooiste die ik tot nog toe heb mogen maken. Je vliegt namelijk eerst een stuk langs en vervolgens over het Himalayagebergte heen. Prachtig!! Besneeuwde toppen en bergen zo hoog als dat wij vlogen. Zo leek het althans. Eenmaal de Himilaya’s gepasseerd kijk je uit over een uitgestrekte leegte met hier en daar wat heuveltjes. Een erg raar zicht als je net over een paar van de hoogste bergen ter wereld bent gevlogen!

Na anderhalf uur vliegen kwamen we aan op het vliegveld van Tibet. Hier werden we onderworpen aan een flink aantal securitychecks, poortjes, metaaldetectoren etc… maar wat een ontzettend vriendelijk personeel!  In Tibet is het verboden om zonder gids te reizen. Dus na alle security stond daar onze gids al te wachten. Geen idee hoe de vriendelijke man heet, maar dat maakt ook niet uit. Hij begeleidde ons naar de auto waar we meteen wat water kregen en een witte shawl. Deze staat voor geluk in het Tibetaans geloof. Dan voel je je toch meteen welkom!! De autorit naar het hotel van anderhalf uur, met een uitzicht waar je u tegen zegt, overal waar je kijkt bergen en uitgestrekte vlaktes. Echt een onbeschrijfelijk mooi uitzicht!!!  Het Gyan-gang Hotel, wat een 4 sterrenhotel is. We zijn nadat alles formaliteiten geregeld waren eigenlijk meteen even op bed gaan liggen. Je gaat ineens van 700m naar 3.6km hoogte in een kwestie van anderhalf uur. Hier moet je lichaam toch echt wel aan wennen.  We hadden wel pillen genomen tegen de hoogteziekte, wat best een serieuze aandoening is en waar jaarlijks mensen aan overlijden. Maar desondanks is het toch wel even acclimatiseren op zo’n hoogte.  Na een uurtje of 2 zijn we Lhasa ingetrokken opzoek naar wat te eten en al gauw kwamen we een klein verscholen restaurantje in een steeg tegen. Geen idee of het wat was, maar we hadden honger en het zag er wel erg leuk uit! We werden als ware beroemdheden ontvangen en werden continu door iedereen aangestaard. Blijkbaar waren ze in deze tijd van het jaar niet gewend aan toeristen. Het personeel sprak geen Engels, waardoor het bestellen al een hele uitdaging was. Maar met plaatjes en hand en voetwerk was het toch gelukt. Ik heb geen idee wat ik nou uiteindelijk gegeten heb. Maar het was verdomde lekker!! Een natuurlijk gewoon met stokjes hé!

Vrijdag 12 januari

Vanmorgen om 8 uur begon onze toer. Van tevoren hadden we tijd om in het hotel even een ontbijtje te pakken, wat bestond uit geroosterd brood met kaas (!!!) een gekookt ei en een bakje koffie. Lekker westers terwijl je in Tibet zit.. maar wel smakelijk!  Mijn ogen waren helaas wel groter dan mijn maag. Ik dacht namelijk dat ik wel twee eieren op kreeg, maar dat bleek niet zo te zijn. Het voordeel was, dat het buiten zo ontiegelijk koud was dat ik met het ei mooi mijn handen op kon warmen! In totaal had ik een t-shirt, trui, vest en een jas aan. En ik had het nog steeds koud!

Onze toer vandaag begon bij het Potala Paleis. Dit is het winterpaleis van de Dalai Lama, welke momenteel in India verblijft wegens politieke strubbelingen met China.  Het Potala Paleis is een gigantisch groot paleis gebouwd op de Red Hill in Lhasa (de hoofdstad van Tibet, waar we ook verblijven). Het paleis was oorspronkelijk anders. Nadat de twee torens van het paleis getroffen werden door bliksem en vernietigd waren heeft de 5^de Dalai Lama hem wederopgebouwd. Het paleis was op het moment van overlijden van de 5^de Dalai Lama nog niet af, daarom heeft zijn meester het overlijden geheim gehouden tot het Paleis af was. Voor het Potala paleis is een pleintje waar we de eerste uitleg kregen. Tijdens de uitleg kwamen er allerlei mensen naar ons toe die naast ons kwamen staan en er werden van alle kanten foto’s gemaakt. Dat is toch wel een hele rare gewaarwording! In Nederland zouden de mensen nog niet naar je omkijken op straat en hier wil letterlijk iedereen met je op de foto. Heel vreemd, maar wel super grappig! Na de uitleg moesten we de trappen op naar het Paleis. Geen idee hoeveel het er waren maar in ieder geval verdomde veel. En als je nog aan de hoogte aan het wennen bent ook niet zomaar een makkelijke opgave. Best heel schrijnend ook als een vrouwtje van 90 (ofzoiets) je inhaalt terwijl jij half dood aan het gaan bent. Maar goed, ik geef vooralsnog de hoogte en de luchtdruk de schuld!! Binnen het Potala Paleis mochten geen foto’s gemaakt worden. De rondleiding laat ongeveer zo’n 0.2% van het paleis zien terwijl deze een uurtje of 3 duurt. Kun je je ongeveer voorstellen hoe enorm het is!

Na het Potala paleis was het tijd voor de lunch. Voor de lunch mochten we zelf beslissen waar we heen gingen. Wij zijn met twee mannen uit ons toergroepje bij een typisch Tibetaans restaurantje gaan zitten. De twee mannen kwamen uit Singapore en eentje ervan heette Jack. Heel handig.. beide heren spraken Chinees! We hadden de “Set Tibetan lunch” besteld wat genoeg moest zijn voor 4 personen.  Dit bestond uit allerlei kleine gerechtjes waaronder, yak MoMo’s, Chicken masala, Tsampa (Typisch Tibetaans, is gemaakt van bloem met yakboter en is eigenlijk gewoon een deegbal) en nog veel meer lekkers!

Na de lunch was het door voor de volgende bezienswaardigheid. De Jokhang Tempel. Deze wordt gezien als de oudste en meest heilige van Tibet. Het verhaal is dat vroeger dat gebied een meer was en dat om er een stuk land van te maken, geiten met zandzakken het meer in lieten zwemmen. Zodra de geiten dan moe werden kantelde de zakken om en viel het zand in het meer. De vraag is natuurlijk in hoeverre dat waar is, maar het is wel een goed verhaal! Voor de Jokhang tempel waren honderden mensen aan het  “Prostraten”. Beste vertaling is bidden, maar dat is het officieel niet  helemaal. De mensen moeten met gevouwen handen de lucht, hun voorhoofd, hun kin en hun borst aanraken om vervolgens op hun knieën te gaan, languit te liggen en met hun handen wederom hun voorhoofd aanraken. En dit moeten ze dan 108 keer doen om hun zegening te ontvangen. Flinke work-out!! Wel heel gaaf om te zien. Wij zijn blijkbaar precies in de tijd van de pelgrimstochten in Lhasa waardoor er zeer weinig toeristen zijn en bijna alleen maar Tibetanen van over het hele land die naar Lhasa komen voor hun bedevaart. Voor sommige mensen betekend dit een wandeltocht van ruim 2000km!! Na de tempel was er vrije tijd wat in ons geval betekende wat zeer nodige slaap bij pakken. Opzich hebben we allebei niet superveel last van de hoogte, alleen wat last van tintelingen in de vingers, tenen en het gezicht. Ook heb ik soms last van wat kortademigheid maar dit trekt meestal vrij snel wel weer weg.

Zaterdag 13 januari

Vandaag zouden we met twee anderen op pad gaan. De andere groep ging namelijk naar het Everest Basecamp. We gingen naar twee kloosters. Het Drepung Monastry en het Sera Monastry. Het Drepung  Monastry is het grootste klooster in Tibet. Vroeger fungeerde dit als school en als woning voor ruim 30.000 monniken. Hedendaags wonen er nog maar slechts 600. Het klooster is opgebouwd uit honderden verschillende kleine kappelletjes welke elk weer iets anders aanbidden. Zo zijn er kappelen voor de Buddha, voor de meesters van het Boeddhisme, voor de Protector Buddha’s en zo nog honderden meer. Het is veel te veel informatie om allemaal te beschrijven dus mocht je dit interessant vinden dan vertel ik dit graag onder het genot van een ijskoud pilsje terug in Nederland! Het Sera Monastry is eigenlijk hetzelfde alleen iets kleiner. Beide kloosters behoren tot de “Yellow Head Sect” dit is een stroming binnen het Boeddhisme met als belangrijkste figuur de Dalai Lama. In deze kloosters wordt onder andere gemediteerd, gekookt, les gegeven en gedebatteerd. Dat laatste zal ik later nog wat verder uitleggen. Tussen de middag hebben we geluncht bij een klein restaurantje bij het Drepung Monastry. Erg lekker weer! Tibetaans eten is goed te verhappen kan ik vertellen! ’s Avonds waren we zo moe van weer een dag wandelen en informatie opslurpen, dat we besloten hadden in het restaurant te dineren. Ik zag iets lekkers op de kaart staan (althans het plaatje zag er lekker uit, de rest was in het Chinees). Dan denk je dat je eindelijk aan al dat pittige eten gewend bent komt dit.. het was super lekker, maar echt niet normaal pittig.. Ofwel met de zweetparels op het voorhoofd toch maar alles naar binnen gewerkt en geblust met een Lhasa Bier!

Zondag 14 januari

Vandaag was alweer de laatste dag van de toer. Deze dag gingen we naar het Ganden Monastry. Dit is het op 1 na hoogste klooster ter wereld! De enige die hoger gelegen is, ligt bij het Everest base camp. Maar het Ganden Monastry ligt met een schappelijke 4.2km hoogte op een mooie tweede plek. Na een rit van ongeveer anderhalf uur kwamen we aan bij een bergweg die omhoog slingerde. Van bovenaf een prachtig beeld om te zien met op de achtergrond wederom het prachtige, doch kale, landschap van Tibet. Uitgestrekte vlaktes met ineens een gigantische berg. Blijft toch vreemd om te zien maar wel ontzettend mooi! Het Ganden Monastry is als het ware in de berg gebouwd wat een super bijzonder zicht is. De gids vroeg of we eerst een rondje wilden lopen om het klooster heen. Dat wilde we wel. Maar al gauw realiseerde we ons dat “een rondje lopen” op 4.2km hoogte, met een scala aan trappen en steile hellingen niet zomaar een ontspannen wandeling was. Maar het was wel prachtig om te doen. Vanuit de bergwand waar het pad liep had je een prachtig uitzicht over de valei met de Kyugo (denk ik) Rivier. Deze rivier loopt helemaal van oost naar west tibet en komt uiteindelijk samen in India. Deze rivier in India wordt als een van de meest heilige rivier van India gezien. Hiernaast hebben kwamen we langs een “Sky Burial” plaats. Even uitleggen. In Tibet wanneer iemand overlijd wordt er een Sky- of een Water Burial uitgevoerd. De overledene wordt dan in stukjes gehakt en wordt aan de gieren of de vissen gevoerd. Dit met de gedachte dat diegene dan terug gegeven wordt aan de aarde of moeder natuur. Een erg nare gedachte maar van de andere kant heeft het ook wel weer wat moois. Na de wandeling was het tijd om door het Ganden Monastry te gaan. Het Ganden Monastry is geweid aan de Tshonkapa (als ik het zo goed schrijf). De Tshonkapa is de oprichter van de Yellow Head Sect en als het ware de leermeester van het Boeddhisme zoals het nu in Tibet uitgevoerd wordt.  Dit was vandaag het enige wat we gingen bezoeken dus we waren tegen 2 uur al weer terug in het hotel. Dit gaf ons mooi de tijd om nog even uit te rusten en ons klaar te maken voor de dag erop. Morgen vertrekken we namelijk naar Beijing met de trein! Een 44 uur durende treinreis helemaal van Lhasa naar Beijing! Zin in!!!

Maandag 15 januari

Vandaag om 11 uur ging de wekker. We hebben nog gauw de laatste dingetjes ingepakt en hebben even wat snacks en drinken gehaald voor in de trein voordat we opgehaald werden door onze gids die ons naar het treinstation zou brengen.  Bij het treinstation aangekomen moesten we door wat security checks voordat we bij de ticket balie kwamen. Onze gids had ons paspoort nodig en het boekingsnummer en dan zou hij de kaartjes even ophalen! Super fijn want het was allemaal best chaotisch en in Tibet spreekt bijna geen ziel Engels. Dus wel zo fijn dat iemand die de taal spreekt het allemaal kan regelen. Nadat hij ons de kaartjes overhandigd had hebben we afscheid genomen en zijn Suzanne en ik lekker in de zon gaan zitten. We moesten nog een kleine 2.5 uur wachten voor de trein vertrok dus we hadden bedacht dat we dat net zo goed in de zon konden doen. Uiteindelijk zijn we naar binnen gegaan om daar verder te wachten tot we eindelijk de trein in konden.  Om 16.30 zou de trein vertrekken dus om 16.00 ging de check-in open. Al gauw hadden we onze coupé en onze stoelen voor de komende 44 uur gevonden. Niets vermoedend namen we plaats op onze stoel. Iedereen die we gesproken hadden had ons voor gek uitgemaakt en zei dat we een Soft Sleeper moesten boeken. Dit is een zacht bed waarbij je met zijn vieren een hokje deelt. Ook was er de optie om een Hard Sleeper te boeken, dan lig je op een iets harder bed met 6 mensen in een hokje. Maar wij hadden besloten om de Hard Seat te boeken. Dit was namelijk een kleine 100 dollar goedkoper. En wij vonden dat het allemaal wel mee zou vallen en het wel goed zou komen. Man man man.. wat hadden wij ons vergist.

Na 5 uur tussen de Tibetanen en Chinezen wordt je langzamerhand wel een beetje gek. Oortjes gebruiken is hier niet echt een ding. Dus je hoort aan alle kanten filmpjes, muziekjes, mensen bellen etc. etc. De een staat nog harder dan de ander. Daarnaast praat iedereen op standje honderd omdat ze anders niet over elkaar heen komen.  Wij zitten in een grote coupe met 98 zitplaatsen. Vier stoelen met daartussen een klein tafeltje. Naast ons zijn zes stoelen met daartussen een tafeltje. Slapen zat er voorlopig niet in…. Op een gegeven moment wordt je oprecht wanhopig. Je wilt zo graag slapen, maar er gebeurt zoveel om je heen en er is zoveel herrie dat het gewoon onmogelijk is. Niemand spreekt Engels waardoor je dus ook niet even een gesprek aan kan gaan. Zelfs het personeel niet. En tot overmaat van ramp, was er ook nog eens geen rookruimte in heel de trein!!
Daar zit je dan met je goeie gedrag.  Kleine tip voor degene die ooit besluiten om dit ook te doen. Boek een Soft Sleeper!!!!!! Dat kan ik echt niet genoeg benadrukken!!  
Tegen een uur of 4 ’s nachts begonnen de mensen eindelijk slaap te krijgen en werd het rustiger in de coupe. Maar je hebt er altijd mensen bij die geen slaap nodig hebben ofzo, dus het bleef rumoerig. Maar goed uiteindelijk ben je zo gesloopt dat je dan toch in een soort van slaap valt. En alles bij elkaar heb ik toch nog een uurtje of 3.5 kunnen slapen voor het weer licht werd en de mensen weer ontwaakte. Het enige wat wel grappig was aan de nacht is dat ongeveer iedere roker schijt had aan het rookverbod in de trein, en dus wordt er tussen de coupés gewoon gerookt. Mooi mechanisme is het ook want er gaan een paar mensen roken en een paar houden ondertussen de wacht voor het geval er een treinmedewerker langskomt. Dan worden de peuken snel gedumpt en doet iedereen alsof er niks aan de hand is. En dat terwijl er gewoon een hele dikke vetter rookpluim hangt.   

Dinsdag 16 januari.

Na, wat wel de boeken in gaat als, voor mij de slechtste nacht ooit, had ik uiteindelijk tegen 8 uur de slaap uit. En besloot ik niet meer te proberen te slapen. Omdat het weer licht was heb je wat om naar buiten te kijken en dat maakt het wel een stuk beter. Onderweg  zijn we een paar keer gestopt waardoor je mooi de kans kreeg om even een frisse neus te halen en (legaal) een sigaretje te roken. Verder heb ik vandaag heerlijk een boek gelezen en hebben we zitten ouwehoeren met onze nieuwe overburen. Een van de mannen had namelijk een vertaler app op z’n telefoon waardoor we wat konden communiceren. Ook hebben we met de Chinezen samen wat gegeten en verder hebben we nog wat weg liggen dutten.  Inmiddels is het kwart voor 9 en zitten we dus al ruim 28 uur in de trein. De avond is weer aangebroken en dus ook de tijd om weer lekker met zijn allen tussen de coupés te roken! Erg gezellig vooral! De treinmedewerkers hebben de hoop om de rokers tegen te houden inmiddels opgegeven dus het enige wat je krijgt is soms een keer een boze blik. Maar dan lach je een keer lief en dan lopen ze weer verder. Om 5 minuten later weer terug te komen en je nog een boze blik toe te werpen. Erg grappig. Vooral om te zien hoe ook echt iedereen complete schijt heeft aan het anti-rookbeleid!

Woensdag 17 januari.

Vannacht heb ik nog aardig kunnen slapen, een uurtje of 4. Dit was aanzienlijk langer dan ik op voorhand had verwacht, dus een meevaller! Vannacht heb ik verder nog wat gerookt met wat Chinezen die ook weer geen woord Engels konden. Wat grappig is om te zien is ondanks dat je probeert duidelijk te maken dat je geen Chinees spreekt, de mensen toch stug doorgaan met vragen stellen. Ook hebben we nog geprobeerd de Chinezen een kaartspel te leren, maar dit lukte niet helaas. Andersom overigens ook niet… ze wilde ons Chinees poker of 10:30 leren. Maar we snapte er helemaal niks van, wat tot grappige en verwarde blikken leidde. Niet alleen van ons, maar ook van de ongeveer 15 mensen die om ons heen stonden mee te kijken!

Vanmorgen vroeg, om half 9, zijn we aangekomen op het treinstation van Beijing! Eindelijk die trein uit en verder kunnen. Na 40 uur ben je er toch ook echt wel klaar mee.. op het station hadden we al vrij snel een taxi gevonden die ons voor een schappelijke prijs naar het hostel wilde brengen. We verblijven bij het Happy Dragon hostel, ongeveer een half uurtje lopen van de verboden stad en het uitgaanscentrum. Onderweg kwamen al langs de Verboden Stad, waar we waarschijnlijk morgen naartoe gaan.
Aangekomen bij het hostel bleek dat de check-in tijd 12 uur was. Wij waren er al om half 10, dus de kamer was nog niet klaar. We hadden daarom maar besloten om bij een supermarktje in de buurt wat te eten en drinken te halen. In een vitrine lagen allerlei lekkere dingen op een stokje waarvan we geen idee hadden wat het was. Maar het zag er lekker uit en wij hadden honger, dus we hebben overal twee van besteld! Buiten hebben we een bankje gezocht en hebben daar eens goed gekeken wat we nou eigenlijk gekocht hadden. Het was allerlei varianten kip met kruiden, erg lekker! Alleen een van de stokjes had kip die niet gaar was dus deze hebben we helaas weg moeten gooien…  
Na het “ontbijt” zijn we terug naar het hostel gelopen. Het eerste wat we gedaan hebben toen we de kamer op konden was douchen. Want wat voelde wij ons smerig. En echt lekker ruiken deden we ook niet. Dit kun je je wel voor stellen als je met 100 Chinezen, twee dagen lang in een hok zit en nergens even kan tanden poetsen of omkleden.  De rest van de dag hebben we heerlijk op bed gelegen en hebben we drie American Pie films gekeken. Eventjes niet na hoeven denken en stomweg een film kijken. Dat was wel even heel erg nodig na de treinreis.. Als avondeten hebben we noedels op. En inmiddels is het 9 uur ’s avonds hier in Beijing en dat betekent… Bedtijd!

Was weer even een hoop om te vertellen over de afgelopen dagen. Ik hoop dat jullie nog steeds genieten van mijn avontuur! Slaap lekker!

Stage in Pokhara

Namaste mero saathi’s! Oftewel… Hallo mijn vrienden! Fijn dat jullie nog steeds geïnteresseerd zijn in mijn verhalen en ervaringen hier in Nepal!

Stage zit er inmiddels op en de vakantie is eindelijk aangebroken! Ik schrijf dit dan ook vanuit het Stupa Guest House in Kathmandu en niet langer meer vanuit het prachtige Pokhara. Laat ik bij het begin beginnen..

Week 1

11 t/m 15 december

We verblijven in een gastenverblijf bij Seva Kendra, en dit is ongeveer 20 minuten lopen vanaf het ziekenhuis waar we de aankomende weken stage gaan lopen, het Metro City Hospital. Ofwel een lekkere wandeling naar het werk! In het Seva Kendra zijn twee, tweepersoons kamers, een WC (zowel een hurk- als een zit-WC), een douche die echt mega lekker is, en een badkuip!! Zondags kwamen we na het avondeten aan bij Sewa Kendra. We werden ontvangen door Ram, de vader van het gezin wat in het huis aangrenzend woont. Hij heette ons hartelijk welkom en gaf ons nog snel een extra rondleiding. Na de zakelijke dingetjes geregeld te hebben zijn we allemaal linea recta naar bed gegaan want we waren aardig moe en moesten de volgende dag beginnen met onze eerste dag in Metro City.

Goeiemorgen vanuit Sewa Kendra! Daar dachten Sanne en ik wel even anders over… Een hoop geluiden in de omgeving van honden, geiten, een verdwaalde haan die midden in de nacht begon te kraaien, mensen, auto’s en scooters hadden ervoor gezorgd dat wij beide niet al te best geslapen hadden. En om het af te maken, stond ’s morgens vroeg om kwart over 8 Ram voor de deur om ons wakker te maken. Blijkbaar was het de bedoeling dat wij iedere ochtend om 8 uur aan het ontbijt kwamen. Opzich helemaal niks mis mee, maar wel even een tegenvaller als je al een slechte nacht achter de rug hebt. Gelukkig was Ram in een goed humeur, wat hij eigenlijk altijd wel was kwamen we later achter, en vond hij het niet erg dat we deze keer wat later waren. Even snel aankleden en op naar het ontbijt dus! Ik met mijn half-slapende, verwarde hoofd, naar de keuken gestrompeld. En tot mijn grote schrik stond het daar. Een prachtig bordje met stomende.. ja zeker.. Dhal Bhat!!! Nou als ik ergens geen zin in heb is het om als ik net 5 minuten wakker ben te moeten ontbijten, en dan al helemaal niet met een bord rijst met groente. Maar stomweg wen je er wel echt aan, en na de eerste happen bleek het toch wel weer erg lekker te zijn! De hele week was dit ons ontbijt en we stonden netjes iedere dag om 8 uur weer klaar in de keuken voor ons bordje Dhal Bhat. Das toch wel Nepal op en top!

In het ziekenhuis waren we natuurlijk al een keertje geweest voor de rondleiding. Maar dat was al weer een week of 3 geleden. Dan is het toch altijd weer even raar binnenkomen.. Waar moet je je precies melden, met wie ga je meelopen, wat ga je doen, etc…. Ik heb de eerste twee weken met Sanne stage gelopen en wij begonnen met de avonddiensten deze week. Voordeel was dus dat we al wat info van Jur en Suzanne gekregen hadden over het hoe en wat van alles. Dit scheelt toch een hoop zo de eerste dag. Vol goede moed gingen we van start. Al vrij snel bleek dat ook hier toch minder te doen was dan we op voorhand dachten, waardoor de moed ons toch wel een beetje in de schoenen zakte. Maar agh, we hadden er in Amppipal uiteindelijk ook een positieve draai aan kunnen geven dus dat moest hier ook wel lukken! De eerste week hebben we vooral veel geobserveerd. We hebben 2 dagen meegelopen op de Medicine Ward, waar de wat algemenere patiënten lagen met dingen als koorts of een hoest. 2 dagen op de Surgical Ward, waar patiënten liggen met breuken en andere operatie-behoevende kwalen. En als laatste een dag op de Post-OP, wat te vergelijken is met de verkoeverkamer, alleen blijven de patiënten hier vaak wel iets langer liggen dan bij ons. Na een weekje aarden in het ziekenhuis zat het er al weer op en was het tijd voor… Weekend!!!

Weekend 1

16 t/m 17 december

We gingen na het ontbijt weer lekker terug naar, wat inmiddels voor ons een beetje als thuiskomen voelde, Lakeside. Normaal gesproken verblijven we als we in Lakeside zijn in hotel Greenland, maar deze was dit weekend volgeboekt omdat er een nieuwe lading Nederlanders kwamen! Yes!! Weer wat nieuwe gezichten en wat nieuwe gesprekspartners. Het klinkt alsof ik ons groepje beu was, maar dat is absoluut niet zo! Het is alleen wel na 7 weken dezelfde mensen iedere dag gezien en gesproken te hebben dat het toch wel fijn is om anderen om je heen te hebben. Wij verbleven dit weekend in het hotel naast Greenland. Een klein maar prima hotelletje. We zouden maar 1 nacht blijven dus het enige wat we echt nodig hadden was een bed en een wc. De bedden waren voor de verandering weer eens triomfantelijk hard. Maar agh, na 7 weken niets anders dan harde bedden doet dit je vrij weinig.

Tijdens de kennismaking met de nieuwe groep kwam ter sprake dat zij de ochtend erna naar de taalles gingen. Deze zou op dezelfde school zijn als waar wij onze taalles gehad hebben, de Oxford Boarding school. De school bevind zich aan de andere kant van Pokhara en wat bleek was dat de huidige begeleidster van de groep niet precies wist waar het was. Ik had dus aangeboden om ze er even naar toe te brengen, aangezien ik nog wel wist waar het was. Enige jammere was dat ik dacht dat het maar een klein halfuurtje was… dit bleek echter niet het geval. Maar als nog met veel plezier de nieuwe groep naar hun taalles gebracht! Na het afzetten ben ik weer terug gegaan naar Lakeside.

’s Middags ben ik samen met Suzanne naar de gouden Buddha gelopen. Deze hadden we al een paar keer op de kant van een heuvel gezien en dus hadden we bedacht er maar eens naartoe te wandelen. Op goed gevoel zijn we maar gaan wandelen. Het bleek een aardig steile klim te zijn met alleen maar losliggende stenen en zand. Sommige delen waren zo goed als recht omhoog, dus dit was een mooi stukje om te doen. Na een klein halfuurtje wandelen en klimmen kwamen we aan bij de Buddha. Wauw!!! Wat mooi om te zien! Het beeld is natuurlijk niet van echt goud maar dat neemt de pracht van het geheel niet weg. Vanaf de Buddha had je ook een prachtig uitzicht over Pokhara en het Phewa lake (vandaar ook de naam van de wijk, Lakeside). Nadat we daar even gezeten hadden kwam er een groepje kinderen die meteen de Buddha beklommen en naar ons schreeuwde dat we foto’s moesten maken. Dit zijn echt hele leuke foto’s geworden (die ik overigens nog steeds niet online heb kunnen zetten…. Mijn excuses daarvoor. .) ’s Middags hebben we nog lootjes getrokken voor de Kerst, om toch nog een beetje het kerstgevoel te creëren leek ons dit wel een leuk idee!

Week 2

18 t/m 22 december.

De tweede week van de stage hadden Sanne en ik ochtend dienst. Dit betekende om 6 uur de wekker en om half 7 richting ziekenhuis wandelen. Echt genieten! Ondanks dat het zo vroeg is, is het toch wel lekker om wakker te worden en een stuk te gaan wandelen (dit is overigens niet iets wat ik blijf doen uit vrije wil!). Deze week hebben we nog een dag Post-OP gedraaid en vervolgens de laatste dagen op de Emergency (spoedeisende hulp). Erg interessant om de verschillende afdelingen te zien en mee te mogen werken. En omdat we de mensen wat beter leren kennen, kunnen we ook wat meer kletsen en ouwehoeren waardoor de dienst ook zo voorbij is. De eerste dag van de week, toen we op Post-Op stonden, hebben we kennisgemaakt met een typisch Nepalese snack, Chatpat! Dit is een mix van gepofte rijst, droge noedels, pittige chips, koriander, wat groene pepers en groenten, afgemaakt met wat limoensap. Dit wordt allemaal in een soort afwasbak gemieterd en door elkaar gehusseld. Hier eet je dan met zijn allen uit. Vervolgens is het de bedoeling dat je met je rechter hand (en absoluut niet met links, want dit is onrein) balletjes maakt en dat dan in je mond gooit zonder je mond aan te raken. Klinkt makkelijk, dat is het absoluut niet!!!! Ik kreeg het ook maar niet voor elkaar dus uiteindelijk lagen we allemaal krom van de slappe lach terwijl ik het maar bleef proberen. Erg lullig wel!

Deze week heb ik wat “Dressings” gedaan, wat eigenlijk gewoon wondzorg is maar in het Engels klinkt het beter! En verder veel het zelfde zoals vitale functies meten en infuusjes aanleggen. Ook heb ik voor het eerst een ECG (hartfilmpje) gemaakt op de Emergeny. Dit was wel boeiend om te doen, echter kwamen hierna nog meer mensen om een filmpje te laten maken, maar dit waren alleen vrouwen. Ik ben dus maar weer gaan zitten om rustig te wachten tot de dag voorbij was. Deze week zijn er ook nog een aantal breuken binnen gekomen. Waar het in Nederland meestal komt door een val of iemand die uitgegleden is. In Nepal worden de meeste breuken veroorzaakt door ongelukken in het verkeer (super raar als je ziet hoe gestructureerd, rustig en totaal niet chaotisch het verkeer hier is). Zo was er iemand aangereden door een motor, iemand aangereden door een bus, iemand die een hond wilde ontwijken en daardoor zelf onderuitging op zijn scooter, etc. ook kwam er een man binnen die aangevallen was door een buffel. Sanne en ik stonden met onze bek vol tanden terwijl de rest van het personeel rustig door ging met de orde van de dag..

Weekend 2

23 t/m 26 december.

YES!! Weer weekend! Het weekend is echt telkens iets waar ik naar uit kijk. Weer even een paar dagen genieten van de luxe in Lakeside met al zijn restaurantjes en uitgaansgelegenheden. Dit weekend moest ik nog gauw cadeautjes halen voor Jur, hem had ik namelijk op mijn lootje staan voor de kerst. Uiteindelijk heb ik twee boeken gekocht, waarvan ik wist dat hij een erg graag wilde hebben. En ik heb Tibetaanse vlaggetjes gekocht, deze wilde hij ook graag. Dit weekend hebben we verder heerlijk rustig aan gedaan. In de avonden zijn we veelal wezen stappen en hebben we lekker op het terras bij Greenland gezeten. Één van deze avonden was samen met Thijs en Suzanne. We hebben tot een uurtje of 4 op de veranda gezeten met een biertje en hebben heerlijk zitten ouwehoeren en moppen zitten tappen. Ook hebben we nog wat diepere onderwerpen aangesneden zoals het hoort wanneer je weer eens een paar biertjes achter de kiezen hebt! Ik ben persoonlijk erg blij dat ik Thijs heb leren kennen. Wij zitten namelijk compleet en helemaal op dezelfde lijn qua humor en grappen, maar ook op andere dingen. Erg fijn om zo iemand extra erbij te krijgen!

Maandag was het eerste Kerstdag! Toch een rare gewaarwording als je in een land zit waar het christendom niet de grootste (zelfs een van de kleinste) godsdiensten is, wat inhoud dat hier dus ook niet echt kerst gevierd wordt. Althans niet zoals in Nederland of andere westerse landen. Hier en daar stonden wel wat kerstbomen en met een beetje geluk hoorde je ergens wat kerstmuziek (ook wel eens lekker trouwens, een jaar geen Flappie honderd keer voorbij horen komen!). Maar zoals gezegd hadden wij besloten om er zelf een feestje van te maken. We hadden gereserveerd bij Roadhouse, een restaurant wat net wat chiquer is dan de plekken waar we normaal eten. Hier zouden we ook de cadeautjes en gedichten uitpakken! Met super veel zin en allemaal een kerstmuts op gingen we, bepakt en wel, naar Roadhouse. We hadden bij de reservering gezegd dat we bij de open haard wilden zitten, maar dit was ergens niet helemaal goed gegaan, dus hebben we een normaal tafeltje gekregen. Maakt allemaal niks uit! Het is Kerstmis, dus een tijd van vergeving! Om en om hebben we de kerstcadeaus en gedichtjes uitgepakt. Sander had mij getrokken en een super mooi gedichtje geschreven. Van hem had ik een pak kaarten gemaakt van speciaal(handgemaakt) Nepalees papier en een T-shirt met een leuke tekst erop. Goed bezig Sander!! We hebben heerlijk zitten tafelen en zijn uiteindelijk (met aardig wat wijn in de mik) terug naar het hotel gegaan. Een geslaagde eerste Nepalese Kerstdag!!

Tweede kerstdag was niet heel bijzonder. We zijn lekker gaan ontbijten en na het ontbijt terug naar Sewa Kendra gegaan. Lekker een dagje niksen, ook niet verkeerd.

Week 3

27 t/m 30 december.

Woensdag de 27^ste. Kerst is voorbij en het gewone leven gaat weer verder. Maaaaar! Niet helemaal! Want vandaag is Jur jarig!! Als verrassing hadden we bij Java Coffee House (onze vaste plek voor de was en om een lekker ontbijtje te pakken) een taart geregeld. Hierop hadden we “Happy Birthday Jur” laten zetten en deze konden we vandaag ophalen. Jur wist natuurlijk van niks dus dat was erg leuk! We hadden de taart aan Julie gegeven, onze gastmoeder. En met haar afgesproken dat we na het eten de taart zouden snijden. Na het eten lustte Jur eigenlijk nog wel een bordje rijst, wat wij hem verboden! Hij snapte het al gauw en hierna zijn we dus in de woonkamer gaan zitten en werd de prachtige chocolade taart geserveerd! Natuurlijk aan Jur de eer om deze aan te snijden en te verdelen. Hier hebben we heerlijk met de hele familie van zitten smullen! En natuurlijk ook meteen wat groepsfoto’s gemaakt met iedereen.

Deze week ben ik met Jur in het Metro City Hospital begonnen terwijl de meiden bij Sewa Kendra begonnen. We hadden besloten om onze dagen door te gaan brengen op de Emergency. Hier is over het algemeen het meeste te doen voor ons, dus dat leek ons verstandig. Ook hadden we geregeld dat we diensten konden draaien die wat verder in de avond waren, dus tot 10 uur in plaats van 7. Na 7 uur wordt het meestal drukker op de Emergency omdat dan de OPD (de huisarts/polikliniek als het ware) dicht gaat. Ook wordt het drukker omdat de Nepalezen over het algemeen een aardig drankje lusten ’s avonds en dit resulteert ook weer een extra spoedgevallen. Deze week heb ik veel wondzorg gedaan en gezien en heb ik voor het eerst nietjes uit een operatiewond verwijdert, met trillende handjes, maar dat is normaal (Toch? Toch?). Verder hebben we nog wel wat interessante gevallen gehad, maar we hebben vooral met z’n tweeën en het personeel veel lol gehad.

Weekend 3

30 december 2017 t/m 1 januari 2018

Wederom weekend, dus wederom terug naar Lakeside! Omdat dit weekend Oud & Nieuw is, was er een speciaal Streetfestival in Lakeside. Overal stonden stentjes met eten, drinken, kleren, boeken enzovoorts! Eigenlijk het beste te vergelijken met een hele grote braderie. Super gezellig met een heerlijk sfeertje! We waren met een klein groepje de straten aan het over struinen toen het ons een goed idee leek om een shotje tequila te doen bij een van de stentjes waar ook een soort fotolijst stond waar je foto’s kon nemen. Wij de shotjes besteld. Bleek te tequila op te zijn dus kregen daarvoor in de plaats een aardig glas Wodka. Ook zeker niet verkeerd!! Na wat foto’s was het tijd voor de shotjes die uiteindelijk alleen Jur en ik niet smerig vonden. Ofwel… Jur en ik kregen van de rest de wodka, wat inhield dat wij dus binnen 5 minuten allebei 3 glazen wodka naar binnen hadden gewerkt. Dat voel je wel even en al helemaal als de zon vol op je koppie staat! Nog even verder gezwalkt om vervolgens toch maar even te gaan liggen. We moesten helaas ergens anders bivakkeren omdat Greenland volgeboekt was ivm het Streetfestival en Oud & Nieuw. We zaten in een guest house tegenover het hotel van de rest van de Maya groep. Ik had mijn eigen kamertje omdat we een 4 persoons kamer hadden met twee, tweepersoons bedden. En aangezien Sanne en Jur samen wilde liggen zou dat betekenen dat ik een bed moest delen met Suzanne, waar ik me niet prettig bij voelde omdat ik een veel te lieve vriendin thuis heb zitten en ik daar rekening mee probeer te houden. Oftewel een kamer voor mij alleen! Ook wel heel prettig eigenlijk. Lekker weer even mijn eigen plekje, daar heb je soms toch wel behoefte aan. ’s Avonds zijn we met zijn allen op het dakterras van het hotel waar de rest van de groep verbleef gaan zitten en hebben we lekker muziek geluisterd, gedronken en spelletjes gespeeld. Super gezellig!

De volgende dag, met een zwaar hoofd van de avond daarvoor, ben ik langs een boekwinkel gelopen om een boek over de Dalai Lama te kopen. Deze heb ik meegenomen naar een restaurantje met een tuin en een prachtig uitzicht op het meer. Hier heb ik ongeveer de hele middag gezeten en lekker zitten genieten van de rust en zon. Ik zat daar heerlijk in mijn eentje, totdat.. er drie Nederlanders bij kwamen zitten. Dan denk je agh het zijn maar Nederlanders. Maar het stomme is dat je je op een gegeven moment gaat irriteren aan de toeristen, en dat terwijl je er zelf goed beschouwd ook een bent. Even later kwamen er nog 2 Nederlanders, later nog een groep van 10 Nederlanders en vervolgens nog een gezin van 5 Nederlanders. Het was net of je op een terrasje in Nijmegen zat. Ik heb dus uiteindelijk maar mijn biezen gepakt en ben terug naar het guest house gegaan.
’s Avonds zijn we de straat op gegaan om Oud & Nieuw te vieren. Nadat we elkaar hadden gevonden, ondanks de immense drukte straat, hebben we wat bier gehaald en zijn we ergens bij een box op straat gaan staan om te feesten. Natuurlijk werden we weer door alle Nepalezen die ons zagen aangesproken en uitgenodigd om met hun mee te feesten, dus voor we het door hadden stonden we met een massale groep gek te doen en te dansen.
En dan is het moment daar….. 12 uur!! Happy New Year!!! Iedereen begint iedereen te knuffelen en iedereen houdt van elkaar! Dat is nog eens een mooi begin van het nieuwe jaar. Zeker als je aan de andere kant van onze ronde aarde zit! Na dat iedereen geprobeerd had contact met Nederland te zoeken en bijna niemand hierin geslaagd was, zijn we terug gegaan naar het hotel om daar verder te feesten. Een paar flessen rum en cola op tafel en gaan met die banaan!! Een paar uur later kwam iemand, ik weet niet wie, geen flauw idee, echt heeeeeel raar, met het idee om een nieuwjaarsduik te doen in het meer. Al gauw waren we met zijn drieën die deze uitdaging wel aan wilde nemen. Ofwel, snel naar het meer met ons handdoekje en duiken! Het was ijs en ijskoud, maar dat mocht de pret niet drukken! Toch maar weer mooi voor elkaar! Na even gedobberd te hebben zijn we maar snel weer terug naar het hotel gegaan en hebben we allemaal maar even gedoucht om weer op te warmen.

De volgende dag had ik echt de grootste kater die ik sinds een hele lange tijd gehad had en ik had blijkbaar met het avontuur in het meer mijn voet ergens dusdanig tegenaan gestoten dat ik hier bijna niet meer op kon staan. Maar het was het allemaal waard, want wat een geweldige jaarwisseling was dit! Na het ontbijt/ de lunch ben ik terug naar Sewa Kendra gegaan en tegen vier uur ben ik op bed gaan liggen en als een blok in slaap gevallen om niet meer wakker te worden tot de volgende ochtend 8 uur. Eventjes bijslapen zeg…..

Week 4

2 t/m 5 januari .

De laatste week stage in Nepal is aangebroken. Deze laatste week zouden we nog 3 dagen in het ziekenhuis werken en vrijdag zouden we een dag mee mogen lopen bij Sewa Kendra. Deze laatste week hebben we nog aardig wat wondzorg gezien en gedaan. Voor de rest hebben we vooral veel zitten ouwehoeren met iedereen. Best een prima laatste weekje!

Vrijdag mochten we dus meelopen bij Sewa Kendra. Suzanne en Sanne hadden hier al twee weken mee gelopen dus die waren al helemaal opgenomen in alles. Ik dacht dat het in het begin misschien wel even lastig zou worden. Maar 1 van de cliënten trok me al meteen mee en gaf aan dat ik naast hem moest zitten. Ondanks de taalbarrière hebben we met gebaren en sommige woordjes toch een hele hoop lol gehad! We begonnen de dag met een ritueel waarin iedereen gedag wordt gezegd. Vervolgens wordt er uitgebreid gerekt en gestrekt en wordt er wat gejogd. Na het ochtend ritueel was er tijd voor wat handarbeid en spelletjes. Wij gingen hartjes vouwen. Dan denk je hoe moeilijk kan het zijn. Maar dat moet natuurlijk weer op een bepaalde manier waar ik dan de balen van snap.. maar na een hartje of 4 begon ik het door te krijgen en ging het ineens vrij soepel. Na het handarbeid was het tijd voor de lunch. Thee met koekjes en een sinaasappel. Na de lunch was er nog een ongeveer een uurtje tijd om vrij te spellen. Sommigen cliënten gingen puzzelen, andere een bordspel spelen en weer andere zaten te tekenen. Als afronding was er nog een ritueel waarbij iedereen nogmaals gedag werd gezegd en toen zat de dag erop. Een vermoeiende maar super leuke dag.

En nu is het tijd voor….. VAKANTIE!!!!!!!

Dat was het weer voor vandaag!” Kleine” voetnoot is nog dat we in de afgelopen weken druk bezig zijn geweest met het plannen, boeken en regelen van een reis. Suzanne en ik gaan namelijk naar Tibet en China! Jazeker, alsof Nepal nog niet genoeg is vonden wij het wel een goed idee om verder te reizen naar Tibet en Beijing! De komende blog(s) zal dan ook daarover gaan! Tot snel!!!

De Laatste Drie Weken Amppipal

De afgelopen 3 weken zijn razendsnel en tegelijkertijd ontzettend langzaam gegaan. Als eerste mijn excuses voor de vertraging in het online zetten van dit nieuwe verhaaltje! Iets met uitstelgedrag enzo.. totaal niks voor mij!!

Vrijdag 17-11.

Na het eerste weekje Amppipal waren we natuurlijk ontzettend blij dat we weer even een paar dagen terug konden naar de bewoonde wereld in Lakeside, Pokhara. ’s Morgens om half 6 ging de wekker. Lekker op tijd want we moesten nog onze laatste dingetjes pakken, gauw ontbijten, om vervolgens in alle vroegte omhoog te wandelen naar Amppipal om maar op tijd te zijn voor de bus die om half 7 zou vertrekken. Wij met zijn vieren haasten om op tijd te komen, wat denk je.. ligt de buschauffeur gewoon nog heerlijk te slapen in zijn bus! We hebben hem, met pijn in ons hart, toch maar even wakker gemaakt. Vol schrik sprong hij op! Even gauw zijn tandjes poetsen, bus in orde maken, wierrook aan en zijn gebedjes doen waarna we konden vertrekken. De buschauffeur had wel uitermate goede zin en had bedacht om lekker wat Nepalese muziek aan te zetten. Dit was wel ontzettend leuk! Eindelijk in een Nepalese bus, met Nepalese muziek en natuurlijk het Nepalese uitzicht. Echt even helemaal in het moment opgaan. Na een uur ongeveer hetzelfde gejengel aangehoord te hebben begon de muziek toch wel enigszins vervelend te worden. Zeker omdat deze ongeveer zo hard stond dat je je af vraagt hoe de chauffeur nog geen permanente gehoorbeschadiging opgelopen heeft. Eenmaal aangekomen in Pokhara hebben we onze spullen gedumpt en zijn we gezellig met zijn allen uit eten gegaan.

Zaterdag 18-11.

Vandaag weer lekker op tijd wakker geworden! Als je inmiddels al een week in de bergen hebt geslapen waar het enige geluid wat krekels en vogeltjes zijn, is het toch wel heel lastig slapen met alle geluiden van de stad. Dus maar weer heerlijk op mijn vaste stekkie op de veranda gaan zitten. In Pokhara is het aanzienlijk warmer dan in Amppipal, dus om 8 uur zat ik al aardig te zweten en te puffen in de zon. Wat toch stiekem eigenlijk wel heel fijn is! We hadden besloten om te gaan paragliden dit weekend. Dus dat hebben we dan ook zeker gedaan! We hadden via het hotel voor ons vieren geboekt voor 1 uur in de middag. Uiteindelijk werden we pas om kwart over 2 opgehaald, maar goed, na 2 weken Nepal raak je daar wel aardig aan gewend dus het maakte ons eigenlijk ook niet veel uit. Eenmaal aangekomen bij het bureau van het paragliden werden we in een busje gezet waarmee we naar de vertreklocatie zouden rijden. Eenmaal boven aan gekomen moesten we nog een klein kwartiertje de berg opklimmen voor we aankwamen op de plek van bestemming. Hier werden we gekoppeld aan de gene die ons mee zou nemen de lucht in. Met paragliden ga je met een parachute de lucht in om vervolgens rond te zweven en weer te landen. De jongen/man die mij meenam was een stille Nepalees van ongeveer 1.55m. Dat is toch wel een beetje een naar idee als je je realiseert dat je zometeen met zijn tweeën een berg af gaat rennen en dat vanuit daar je leven in zijn handen ligt! Maar goed, niet te veel over nadenken en gewoon doen! Zo gezegd zo gedaan. Daar ging Basje, met het angstzweet in mijn bilnaad rende ik de berg af en zag ik het ravijn angstvallig dichtbij komen. “Run, Run!”: riep mijn kleine Nepalese vriend, terwijl ik dacht, ja dat kun jij wel mooi zeggen, maar er is zometeen niks meer om op te rennen.. en ineens pakt de parachute wind en daar ga je. Je hangt plotseling in de lucht, een kleine 400 meter boven de grond, met een uitzicht waar je u tegen zegt. Werkelijk waar, een van de/dan al niet het mooiste wat ik ooit gedaan heb! Het is zo stil en vredig in de lucht dat je even vergeet wat er allemaal speelt om je heen. Na een kwartiertje begon de afdaling en werdt er aan mij gevraagd of ik trucjes wilde doen. Daar zeg je natuurlijk geen nee tegen! Hij begon me een partij te zwiepen met die parachute en we gingen alle kanten op. Op een gegeven moment keek ik omhoog en zag ik het meer waar we boven hingen. Dat is toch wel een heel rare gewaarwording!! Uiteindelijk weer op de grond aangekomen en een paar stukjes kokos verder. Zijn we terug naar het hotel gegaan en kregen we de foto’s en filmpjes die onderweg gemaakt zijn op een CDtje mee.

’s Avonds zijn we met iedereen van de Maya foundation uit eten gegaan. En vervolgens zijn we gaan stappen! We waren met een groep van 8 en gingen naar Trisara. Een club/loungebar/poolcafé in het midden van Lakeside. Er speelde een live bandje en de sfeer was al meteen goed. Ik ben eerst even naar de wc gegaan en kwam daar meteen in gesprek met een Nepalese man (die al een aardig biertje achter de kiezen had) welke mij uitnodigde om zijn vrienden te ontmoeten. Super gezellig! Ik ben met hem mee gelopen en kreeg meteen een stoel en een biertje aangeboden. Zijn vrienden en hij zijn bankiers voor één van de grootste banken van Nepal, dus ik heb even wat extra moeite gedaan om ze te vriend te houden. Je weet nooit waar het handig voor kan zijn!! Na 3 kwartier besloot ik om toch maar terug te gaan naar mijn eigen vrienden. Even later zagen we dat het aardig druk was op de dansvloer dus we besloten om ons te mengen in de drukte. Wij waren de enige niet Nepalezen in de hele club dus we vingen meteen hoge ogen. Iedereen wilde met ons dansen en voor we het doorhadden ontstond er een danscirkel waar we één voor één in het midden een dansje moesten doen. Helemaal geweldig!! Het maakte niet uit wat je deed. Als het maar gek was en iedereen begon te juichen en te klappen. Echt heel erg gaaf!! Geslaagde avond kan ik wel stellen! Na het stappen hebben we met zijn allen afscheid genomen want dit was de laatste avond dat we Denise en Iris zouden zien, en daarna lekker naar bed.

Zondag 19-11.

Vandaag zijn we met René naar Sewa Kendra gegaan. Dit is een dagopvang voor mensen met een verstandelijke beperking. Het ligt in Ramkrishna Tole, een wijk in Pokhara op ongeveer een halfuurtje met de bus vanaf Lakeside. In Sewa Kendra gaan Sanne en Suzanne de laatste twee weken stage lopen. Ook zullen we met zijn vieren in de gastenkamers van Sewa Kendra verblijven de vier weken na Amppipal. We mochten mee doen met het ochtendritueel wat heel bijzonder was. Iedereen wordt even naar voren geroepen en er wordt gekeken of ze zich goed gewassen hebben. Hierna wordt er een soort spelletje gespeeld en tot slot wordt er nog Joga gedaan met zijn allen. Dit was ontzettend leuk om mee te mogen maken!! Na de rondleiding en kennismaking bij Sewa Kendra hebben we de dag lekker vrij gehad en zijn we uit eten geweest (verassend!!).

Hierna dit weekend zijn we terug gegaan naar Amppipal. Om daar vervolgens 3 weken te blijven. Omdat de reis van en naar Amppipal toch altijd wel langer duurt en meer energie kost dan we op voorhand denken. De 2^de week stage ging op dinsdag van start en Suzanne en ik startte deze week met de ochtenddiensten. Dat is toch wel even heftig! Ineens iedere dag om 6 uur de wekker. Maar van de andere kant, we waren dan om 1 uur ’s middags klaar dus dan heb je nog wel wat aan je dag. Kun je bijvoorbeeld eens afwisselen en in de zon gaan zitten om naar de bergen te kijken ofzo!! Want ja, feit blijft dat in de omgeving gewoon niet zoveel te doen is. Maar dit went gelukkig wel, waardoor je ook echt wel waarde hecht aan de rust die er daar heerst. Zeker als je dan net weer een weekend in Pokhara geweest bent, waar continu geluid om je heen is, zowel ’s morgens als ’s avonds.

De 2^de en 3^de week stage waren wel interessanter dan de eerste week gelukkig! Je leert het personeel wat beter kennen waardoor iedereen wat meer los komt en je dus wat praatjes kan maken. Je weet wat meer hoe het er aan toe gaat in het ziekenhuis waardoor je je verwachtingen daarop aan kan passen en je weet wat je kan doen en dat je gewoon wat assertiever moet handelen. Ofwel, haantje de voorste zijn en bij alles wat er gebeuren moet vragen of jij dat mag doen/proberen! Al het personeel vond het dan ook prima als ik of Suzanne het uitvoerde en later vroegen ze op voorhand al of wij het wilde doen. Erg prettig dus! Hierdoor wordt het werk leuker en vindt je ondanks de weinige werkdruk toch een soort uitdaging. In deze twee weken is er verder echter niet heel veel spannends gebeurt, vandaar dat ik het even zo vertel in plaats dat ik het per dag uitzet. Anders staat er namelijk 14 dagen achter elkaar dat we vroeg opstonden, een eitje aten, een kopje koffie met een peuk pakten, gingen werken, even liggen of iets anders doen, eten en afsluiten met twee afleveringen Gray’s Anatomy of een potje kaarten. Dat hebben we overigens wel ontzettend veel gedaan. Kaarten, Kaarten, Kaarten! Tot het je op een gegeven moment de strot uitkomt en je geen kaarten meer kan zien. Maar je dan vraagt iemand weer of je zin hebt in een potje en dan doe je toch gewoon weer vrolijk mee! We hebben inmiddels al een kaartspel of 5 erbij geleerd van wat Nepalezen, Max en Sander. Dit maakt het dan nog wel draaglijk, een beetje afwisseling.

Het weekend na de 3^de week stage hadden we besloten dat we Amppipal wel even zat waren en hebben we besloten dat we naar Bandipur zouden gaan. Dit is een wat meer toeristisch dorpje op ongeveer een half uurtje, drie kwartier vanaf Dumré (onze overstapplaats als we van Pokhara naar Amppipal gaan), dus alles bij elkaar ongeveer 4 uur reizen. Prima te doen! Zijn we inmiddels wel aan gewend geraakt. Eenmaal in Dumré aangekomen hadden we besloten maar een taxi te nemen omdat we de bussen naar Bandipur niet konden vinden. Later bleek dat als we gewoon even 50 meter verder gelopen waren dat ze daar stonden…. Maar agh, zo’n taxi is eigenlijk wel prettiger reizen dan een overvolle bus!

Toen we bij Bandipur waren werden we meteen overweldigd door de schoonheid van het stadje. Bandipur is een oud Nepalees stadje waar geen auto’s mogen rijden. Alles is in zijn originele staat behouden gebleven wat zorgt voor een prachtig plaatje! In Bandipur staan wat tempeltjes en wat andere bezienswaardigheden waar we wel lekker langs wilden struinen. Maar eerst eventjes een ontbijtje pakken. Want het was al half 11 inmiddels en we waren er al om 6 uur uit. Ofwel, Dherai Bhog Lagyo (Héél erg honger!!!) we kwamen bij een restaurantje aan waar op de kaart een Cheeseburger stond. Nou…. Als ik ergens zin in had was het wel een goede vette hap met vlees en kaas! Oooh kaas… heel cliché, maar daar verlangde ik echt naar! En tja na 2 weken vegetarisch gegeten te hebben is een stuk vlees ook wel erg welkom. Eventjes later kwam hij dan aan. Onze cheeseburgers (Jur had namelijk de exacte gevoelens jegens kaas en vlees). We namen allebei en hap en wat denk je…. Een F*CKING veggie burger met Yak kaas (wat niet naar kaas smaakt). Nou brak mij de klomp… intens verdrietig toch maar dat broodje opgegeten, die eerlijk gezegd best heel prima was.

Na deze geweldige brunch zijn we opzoek gegaan naar een hotel, we hadden namelijk bedacht om 2 dagen te nemen om Bandipur te verkennen. Nadat we eindelijk een hotel hadden gevonden voor een schappelijke prijs hebben we onze spullen gedumpt en zijn we op pad gegaan. We hadden bedacht om de grote tempel te bezoeken die overal groots aangegeven stond, hier waren we natuurlijk wel benieuwd naar geworden! Khadga Devi heet deze tempel. Het verhaal hierachter is dat er een zwaard in ligt die omwikkeld is door doeken. Als je dit zwaard namelijk met het naakte oog zou bekijken zou je ter plaatse sterven. Het zwaard was aan een moedige strijder geschonken door Shivu, één van de goden binnen het Hindoeïsme.

We hebben de bordjes gevolgd die ons een aantal trappen opleiden maar na 10 minuutjes wandelen en klimmen konden we ineens geen bordjes meer vinden. Er stond een hele grote schuur met een aantal Nepalese teksten erbij en foto’s welke ik even bekeken heb. Vervolgens zijn we doorgelopen met de gedachte dat de tempel waarschijnlijk gewoon een stukje verderop zou zijn. Maar na even op GoogleMaps gespiekt te hebben kwamen we erachter dat deze “schuur” waar we langs gekomen was dus de grote tempel van Bandipur was.. ofwel… teleurstelling dui (twee). Maar dat mocht de pret niet drukken. Nadat we hier even flink om gelachen hebben zijn we verder gelopen het pad de berg op. Want op GoogleMaps stond dat daar een parkje zou zitten genaamd “Memorial Park”. Aangekomen bij het park stond daar, jawel, teleurstelling nummer tin (drie) te wachten! Het parkje bestond namelijk uit uitgedroogde bloemen en dode planten, hier tussen wat bankjes en een grafsteen. Inmiddels waren we al zo depressief en hadden we al zoveel teleurstellingen gehad dat we allemaal begon te schateren van het lachen. Één pluspunt van het parkje was wel zeker het uitzicht, dat moet toch gezegd worden. Omdat het boven op de berg was had je een prachtig uitzicht over de vallei met een prachtige rivier en op de achtergrond de bergen met daarachter de Himilaya’s en dat uitzicht gaat nooit vervelen. Ondanks dat het wat mistig was kon je toch nog wel het een en ander zien. Dus we hebben daar even een tijdje gezeten en overwegen wat we verder gingen doen. Uiteindelijk hebben we besloten om maar gewoon terug naar Amppipal te gaan en niet in Bandipur te overnachten. Met een smoes hebben we dan ook weer uitgecheckt en zijn we lekker terug naar ons eigen huisje gegaan. Lang verhaal kort. Niet wat we er van verwacht hadden maar wel heel prettig om gewoon even weg geweest te zijn!

De laatste week stage in het ziekenhuis in Amppipal was ontzettend gaaf! We hebben ongeveer de hele week met de artsen meegelopen omdat we er inmiddels wel achter waren dat we daar meer aan hadden dan op de afdeling te hangen. Hierdoor zijn we veel op de OK geweest en hebben we een hoop operaties gezien. We hebben bijvoorbeeld gezien hoe ze bij een dame een plaat met schroeven uit het been verwijderde na een breuk. We hebben gezien hoe er schroeven in het armpje van een lief klein jongetje geboord werden omdat deze gebroken was en we hebben nog veel meer gezien. Erg gaaf en leerzaam om te zien! Hiernaast hebben we ook nog een groot deel van onze tijd op de “Dressings” gestaan. Dit is een open ruimte voor de OK waar mensen komen voor wondzorg, verbandverschoningen en gips zetten. Eerst maar eens goed kijken hoe dit er aan toe gaat, want in dit ziekenhuis werden deze dingen uitgevoerd door de arts of de assistent arts, maar dus niet door de verpleegkundige. Nadat we het een paar keer gezien hadden wilde ik het toch graag zelf ook doen. Dit is namelijk iets wat wij in Nederland ook gewoon doen als verpleegkundige. Er kwam een jong meisje binnen die in een roestige schroef was gaan staan. Ze was al eens eerder geweest, toen hebben ze de schroef verwijderd en al het aangetaste weefsel verwijderd. Nu kwam ze alleen voor het reinigen van de wond en het opnieuw verbinden van de voet. Aan mij dus de eervolle taak om dit te doen. Opzich een simpele handeling maar natuurlijk toch anders dan bij ons. Wat was het fijn om eindelijk even echt bezig te zijn met het vak waar je voor leert!! Handeling uitgevoerd en een complimentje gekregen van een van de arts-assistenten. Geeft toch weer een goed gevoel!

Ter afsluiting nog even een paar leuke weetjes!

- Nepalezen eten standaard twee keer per dag Dhal Bhat, dit was inmiddels al wel duidelijk..

- Nepalezen vegen hun derriere af met hun linker hand, de rechter hand blijft dan “rein”. Hierom moet je een Nepalees zijn linker hand dus ook nooit schudden.

- Afval wordt hier verbrand langs de straat of in de tuin. Dat levert vaak ook heerlijke aroma’s op.

- Zodra je maar een beetje Nepalees kan, zijn de meeste Nepalezen meteen je vrienden.

- Nepalezen delen alles. Als je een sigaretje rookt is het normaal om deze rond te geven zodat iedereen een paar hijsjes kan nemen. Dit geldt ook voor eten en drinken. Alles wordt netjes gedeeld.

- Als je iets koopt in een winkeltje moet je altijd afdingen! (tenzij er “fixed prices” bij staat) Meestal is het zo dat de verkoper een bedrag noemt waar je soms nog wel de helft vanaf geluld kan krijgen. Even “Oh!! Mahango Bhayo” (Oh!! Dat is duur! Lekker Hollands ook) roepen en dan gaan ze al omlaag. En dan is het een kwestie van met een stalen gezicht gewoon volhouden.

- Het is hier heel normaal om even een goeie roggel op de grond te spugen. Iedereen doet het en niemand kijkt er van op. Ik moet ook erg uitkijken dat ik dit niet teveel overneem, want het is toch wel verleidelijk.

- Stroomuitvallen zijn hier veelvoorkomend. Zit je lekker je ding te doen op de wc bijvoorbeeld, en dan is het ineens donker…. Succes…

- Oversteken is een kwestie van een keertje kijken en dan ongeveer met je ogen dicht maar gewoon lopen en hopen dat niemand je aanrijdt. Het verkeer is hier echt een gekkenhuis dus het is telkens weer een wonder dat we de overkant halen.

Amppipal en de eerste week stage!

Zaterdag 11-11

Vanmorgen waren we al vroeg uit de veren om richting Amppipal te gaan. De busreis naar Dumre , onze overstap, duurde ongeveer anderhalf tot 2 uur. Eenmaal aangekomen in Dumre moesten we naar de andere kant van de stad lopen om hier de volgende bus te pakken. Enige probleempje, niemand had enig idee hoe laat die zou komen… Na wat rondgevraagd te hebben kwamen we erachter dat de lokale bevolking ook geen idee had.. De een zei half 3 de ander 12 uur en weer een ander zei 2 uur. Het was pas een uurtje of 10 dus we zaten daar nog wel even. Uiteindelijk kwam er een man naar ons toe die zei dat de bus echt pas om half 3 kwam en dat we beter een jeep konden nemen. “toevallig” kende hij nog wel iemand, die zou hij wel even bellen. 10 minuten later was de jeep er. Die zou ons voor 4000 roepies (ongeveer 37 euro) wel naar het ziekenhuis brengen. Dit is voor Nepalese begrippen ontzettend duur, maar we hadden geen zin om nog 4.5 uur daar op het trapje te zitten wachten dus we zijn met hem meegegaan. Later bleek dat de bus ongeveer een kwartier later zou gaan. Maar ja… onze spullen waren al ingeladen en we zaten al.

Uiteindelijk, na 2 uur ongeveer, over een “weg” gehobbeld te hebben met 20 mensen in een jeepje waar maar hoogstens 14 man in past en waar twee mensen achter het stuur zaten , kwamen we aan bij het ziekenhuis in Ampippal. We werden hartelijk verwelkomd door Max, een Duitse arts in opleiding, die ons meteen meenam naar het gasthuis waarin wij de komende weken zullen verblijven. Dit hadden we toch echt niet verwacht. Het huis was ruim, mooi en het had alles wat we nodig hadden. 3 slaapkamers, een eet-/zitkamer een keuken, een badkamer en een NORMALE(!!) wc. Absolute luxe tegenover wat we verwacht hadden. Nadat we gesetteld waren hadden we besloten eens bij het ziekenhuis te gaan kijken.

Het is een ruraal ziekenhuis wat inhoud dat het lang niet zo geavanceerd is als de ziekenhuizen in de grote stad. We zijn naar binnen gelopen en hebben aan één van de verpleegkundige daar gevraagd of we een kleine rondleiding konden krijgen. Na wat moeilijkheden met de communicatie kregen we de rondleiding. Zaterdag is in Nepal de rustdag, wat inhoudt dat het ziekenhuis ook alleen maar patiënten heeft liggen die er echt moeten liggen. Dit waren er 6 in totaal. Het ziekenhuis heeft een mannen zaal, vrouwen zaal, een hal met bedden (wat een soort van SEH is), een intensive care en een verloskamer. Daarnaast hebben ze nog een operatiezaal en een OPD (dit is een soort polikliniek/huisartsenpraktijk). De eerste indruk was niet slecht maar we schrokken toch wel een beetje van het compleet plaatje, zeker na wat we in Pokhara gezien hadden. Ook het aantal patiënten bracht bij ons zo onze twijfels. Maar goed, een eerste indruk zegt niet alles!

Na de rondleiding zijn we naar het dorpje boven op de berg gelopen, Amppipal. Dit is ongeveer een wandeling van 20 minuten bergopwaarts. Best prima te doen! Het dorpje bestaat uit een paar huisjes en 2 marktjes, een groente zaakje, een telefoon winkeltje en een theehuis. Hier hebben we gezellig een kopje thee gedronken met de locals. Iedereen vond ons natuurlijk bijster interessant, dus het halve dorp kwam langs om ons te zien! Uiteindelijk hebben we met een jongen van 17, de eigenares (waarschijnlijk van het theehuis) en een kolonel van het Nepalese leger een kop thee gedronken. De leger kolonel sprak super Engels, hij heeft ons ook nog wat tips gegeven om in de omgeving te doen. Na ons kopje thee zijn we even langs de marktjes gelopen om wat avondeten te scoren. Dit bestond uit instant noodles met wat bloemkool en kruiden. Erg lekker!

‘’s avonds hebben we met onze groep en Max “7 years in Tibet” gekeken. Waarna we lekker ons bed in zijn gekropen. Maar niet voordat we in complete paniek achter het feit kwamen dat ons huisjes toch wel heel erg bewoond wordt door kakkerlakken! Nadat we het huisje afgezocht hadden en een hele hoop kakkerlakken later. Zijn we toch maar echt naar bed gegaan. Wel eerst even alles uitgeklopt natuurlijk!!

Zondag 12-11

Na een relatief rustige nacht, met een hoop junglegeluiden, vogels, sprinkhanen en andere onbekende geluiden, hadden we een afspraak met de leidinggevenden van het ziekenhuis. Mr. Baburan en Dr. Kshitiz. Dr. Kshitiz heeft ons verteld hoe het er in het ziekenhuis aan toe gaat. Het ziekenhuis heeft eigenlijk 1 grote afdeling met verschillende ruimtes. Er is een mannen zaal, vrouwen zaal, een zaal voor zwangere vrouwen, een hal voor nieuwe opnames en een “intensive care”. Je moet het eigenlijk zien dat de mannen en vrouwen apart liggen maar verder alles door elkaar heen ligt. Bijvoorbeeld iemand met een botbreuk ligt naast iemand met COPD.
Eenmaal terug bij ons huisje had ik besloten een stukje te gaan wandelen en de omgeving te bekijken. Achter ons huis ligt een trap omhoog de berg op. Dat leek me een goed begin. Na een kleine wandeling met weer eens verdomde veel trappen. Kwam ik ergens bij een paar rietvelden uit. Hier ben ik toch maar omgekeerd, er waren namelijk aardig wat mensen aan het werk en die keken me allemaal een beetje raar aan.. Onderweg wel weer een ontzettend mooi uitzicht en een paar mooie foto’s kunnen maken.

Maandag 13-11.

Het moment is aangebroken! Onze eerste stage dag hier in Nepal! Sanne en Jur hadden de ochtenddienst en Suzanne en ik hadden de late dienst. Dat betekent dat wij pas om 1 uur hoefde te beginnen. Het enige nadeel van het huisje waar we zitten is dat deze mega gehorig is. Wat betekent dat ik alweer heerlijk vroeg ontwaakte, een uurtje of 6… Maar goed. Dat geeft wel weer de mogelijkheid om de zonsopgang te bekijken terwijl je midden in de bergen zit! Dat is het dan toch wel weer waard. Tegen half 1 had onze huismoeder, Mahili Didi, het eten klaar. Dhal Bat! Dit is een mix van rijst met groenten, een sausje en een soort van tomatensaus.

Na een ochtendje ontspanning was het dan zover, onze eerste dienst! Vol goede moed kwamen we aan in het ziekenhuis. Hier kregen we van Sanne en Jur al te horen dat er niks te doen was geweest en dat er maar 5 patiënten waren. Met enige twijfel gingen we dan ook de overdracht in. Deze was natuurlijk in het Nepalees, achteraf hebben we dan ook maar even gevraagd of het in het Engels vertaald kon worden. Dit was nogal een probleem.. Want van de verpleegkundige die er werken spreken er 3 Engels en de rest zo gebrekkig dat er niet veel van te maken valt. En drie maal raden. Geen van de 3 die aan het werk waren spraken Engels. Succes! Dit maakt het werken erg lastig. We zijn na de overdracht begonnen aan de ronde om de vitale functies op te nemen. Hierna zijn we gaan zitten en wachten tot het 4 uur was. Dan begint namelijk de artsen ronde, welke nog wel interessant is omdat Max daarbij is en de artsen het aan hem in het Engels uitleggen. Hierdoor hebben wij ook de mogelijkheid om vragen te stellen en extra kennis op te doen. Hierna is het wachten tot 6 uur voor de volgende ronde vitale functies en medicatie. Als deze geweest is is het wachten tot 7 uur voor je naar huis kan. Omdat er weinig patiënten zijn zit je dus veel te wachten tot er iets te doen is, waarbij je normaal gesproken met je collega’s gaat zitten kletsen, maar ja…. Dat was dus niet mogelijk. Alles bij elkaar. Een erg lange en teleurstellende dag.. Erg jammer..

Na de dienst zijn we lekker naar huis gegaan en kregen we (voor de verandering) Dhal Bat! Lekker weer rijst met dezelfde groenten, dezelfde saus en dezelfde kruiden. Maar gek genoeg heb je daar wel echt zin in na een dagje “hard werken”. S’avonds hadden we besloten om met zijn allen Gray’s Anatomy te kijken. Lekker een kopje thee erbij en onder de slaapzak met z’n vieren op bed. Heerlijk!!

Dinsdag 14-11

Vandaag hebben we eigenlijk exact hetzelfde gedaan als gister. Opgestaan rond een uur of 7. Buiten in het zonnetje gaan zitten met een kop thee. Ontspannen wakker worden om vervolgens wederom Dhal Bat te eten. En weer met frisse tegenzin naar het werk te gaan. V

andaag zijn we er achter gekomen dat de verpleegkundige geen zorg verlenen maar dat de familie dat doet. Dat verklaart ook waarom er zo weinig te doen is. De familie verzorgt de patiënt eigenlijk volledig. Dit houdt in het wassen ’s morgens, ondersteunen bij de toiletgang, het legen van een eventuele katheter, het zorgen voor water en het verzorgen van het eten. Mocht er nou geen familie zijn dan neemt de familie van een andere patiënt het water en eten over. Het legen van de katheter en dergelijke komt dan bij de verpleegkundige. Maar eigenlijk is er altijd wel familie dus dit hebben we nog niet meegemaakt.

Verder lag er een man met een flinke pneumonie(longontsteking) met hierbij een delier, dit houdt in dat hij erg verward was, dingen zag en hoorde die er niet zijn en wartaal uitsloeg. Dit was wel interessant! Later op de dag kwamen we erachter dat meneer een flink alcohol probleem heeft (gemiddeld 21 flessen bier per dag!!) en dat de verwardheid waarschijnlijk hoorde bij de afkick verschijnselen. Ook was er een zwangere dame opgenomen die 39 weken was. Bij haar hebben we ook onderzoeken mogen doen. Ik heb voor het eerst deze onderzoeken gedaan dus dat was heel spannend! We hebben op de buik gevoeld naar de ligging van de baby, en met een soort echo de hartslag van het baby’tje zoeken en luisteren. Ook mochten we de ontsluiting voelen. Dit was wel heel bizar!! Je gaat dan met twee vingers voelen hoever de ontsluiting is. En dat doe je niet alleen.. Neeeee daar staan nog 4 mensen omheen die ook allemaal even moeten voelen.. Arme vrouw.. Maar goed wel weer iets nieuws meegemaakt.

Na deze tweede dag weer lekker terug naar huis en Dhal Bat eten! Hierna weer heerlijk Gray’s Anatomy gekeken. ‘’s Avonds nog even met mijn vriendin gebeld, wat dan toch ook wel heeeel erg fijn is als je zover weg zit. Al met al, naast de verveling en het wachten op het werk, best een prima dagje!

Woensdag 15-11

Vandaag iets minder last gehad van het geroesemoes ‘s morgens wat inhield dat ik uit kon slapen! Wederom om 7 uur wakker, maar dat maakt niks uit! Want als je wakker wordt met dit uitzicht vergeet je het tijdstip direct! ‘’s morgens hebben we lekker een eitje gebakken en met een muziekje aan heerlijk buiten gezeten.

Om half 1 was het weer lunch tijd. Weer eens een heerlijk bordje Dhal Bat zitten verorberen! Vervolgens maar weer door naar het ziekenhuis voor dag 3 van de stage. De man met het delier was inmiddels flink ontspoord en gaf bij het meten van de bloeddruk één van de verpleegkundige een tik. In Nederland zou je iemand daar op aanspreken en dan of verder gaan of even later terugkomen. Maar onze verpleegkundige dacht daar anders over, dus ze gaf gewoon een mep terug! Wij waren stomverbaasd natuurlijk, maar de rest van de aanwezige vond het wel grappig en het leek alsof dit heel normaal was. Laten we het maar houden op het cultuurverschil.. Verder was vandaag niet veel bijzonders. We hebben vooral veel Resham Firiri gezongen, het kinderliedje wat we tijdens de Nepalese lessen hadden geleerd.

Bij thuiskomst stond er alweer een stomend bord Dhal Bat te wachten! En de rest van de avond hebben we buiten naar de sterren zitten kijken en Grays Anatomy gekeken. De sterren zijn hier zo goed zichtbaar, echt bizar! Ontzettend gaaf om gewoon de melkweg te kunnen zien en vallende sterren voorbij te zien komen die niet met 1 keer knipperen voorbij zijn. Prachtig!!

Donderdag 16-11

Vanmorgen werden we wakker gebeld omdat de zwangere dame ging bevallen. Ofwel bed uitspringen, kleren aan, even wat water in m’n gezicht en gaan! Eenmaal aangekomen lag mevrouw al in de Delivery Room. De verpleegkundigen waren degene die de bevalling zouden uitvoeren en de arts stond erbij ter controle. We kwamen erachter dat na 8cm ontsluiting niet meer gecontroleerd was, wat we wel bijzonder vonden omdat in Nederland pas vanaf 10cm de bevalling gestart wordt. Mevrouw lag met haar benen omhoog gehurkt en een flinke lamp op haar….. gericht, klaar om de kleine ter wereld te brengen. De verpleegkundige duwden haar benen nog verder naar achter terwijl een andere verpleegkundige op de buik duwde en voelde of er genoeg ruimte was om te persen. Ondertussen stonden er een man of 8 omheen te kijken hoe dit allemaal in zijn werk ging. Max, de Duitse arts die bij ons in huis zit, mocht met een vochtig gaasje het peritoneum (het stuk huid tussen de vagina en de anus) bij elkaar houden om de kans op uitscheuring te verminderen. Na ongeveer een uur aan persen en pijnkreten, begon het hoofdje zichtbaar te worden. Hierna ging het vrij snel. Ongeveer een kwartier later was ie er dan. Een kleine gezonde jongeman! De baby werd gewogen en onder een warmte lamp gelegd om de metingen te doen, en vervolgens lekker warm ingewikkeld te worden in dekens. Ondertussen waren de artsen nog aan bij de kersverse moeder bezig. Het bleek namelijk dat zij een gescheurde baarmoederhals had overgehouden aan de bevalling. Ofwel heel veel bloed verloor. Gelukkig is dat uiteindelijk allemaal goed gekomen en konden moeder en zoon verenigd worden!! Na de bevalling zijn Suzanne en ik weet terug naar huis gegaan. Het was ook pas half 10 dus wij hoefde nog lang niet te werken.

We hadden besloten om maar even naar boven te lopen en in Amppipal een kopje thee te gaan drinken. Boven zijn we op ons vaste stekkie gaan zitten en hebben gezellig met de locals thee zitten drinken en zitten kletsen (voor hoever dat ging in het gebrekkig Engels van de Nepalezen). Verder nog even wat “boodschappen” gedaan en toen weer snel naar beneden om ons klaar te maken voor het werk. Wederom werden we gevolgd door Billy de hond! Het alfamannetje van het dorp. Maar vandaag was hij niet alleen. Ook Lilo en Stitch liepen gezellig mee naar beneden!

Op het werk heb ik vandaag een infuus gezet en wat medicatie intraveneus gespoten! Dat was ook voor het eerst dus dat was wel leuk om een keer te doen. Verder was het weer een dagje doorbijten en wachten tot het 4 uur was. Om 4 uur is namelijk de artsenronde. Deze is wel interessant en daarna gaan Suus en ik altijd even een kopje thee drinken in het thee huis naast het ziekenhuis. De rest van de avond hebben we weer veel gezeten en gewacht.

Bij thuiskomst hadden we weer een heerlijke maaltijd klaar staan. Drie keer raden……. DHAL BAT!! Na dit verrukkelijke bordje eten was het weer tijd voor Grays Anatomy. Om vervolgens op tijd te gaan slapen, want de volgende ochtend gaat de wekker alweer om 5 uur omdat we naar Pokhara gaan dit weekend! Jeeeeeeej weer normaal eten en wat gezelligheid!!

Kort samen gevat..

De eerste week in Amppipal was heerlijk ontspannend en echt genieten wat betreft het uitzicht en de stilte om ons heen, het eten zou opzich wel wat meer variatie mogen bevatten.. . Alleen de stage zelf valt tegen vanwege het weinig aantal patiënten en het werk wat er te doen is. Maaar! Volgende week hebben we de hele week ochtenddienst. Dus we gaan er gewoon weer fris en fruitig tegenaan!!

Pokhara!

De eerste dagen in Pokhara zitten er alweer op. We verblijven in het greenland hotel wat prachtig is! Ik deel een kamer met Jur. De kamer is redelijk groot en we hebben een eigen badkamer met (westers) toilet! Om het hotel zit een grasveldje en een overdekt terrasje waar je goed kan zitten. Daarnaast heeft iedere verdieping een ruim balkon waar ik smorgens heerlijk kan zitten met het zonnetje in m’n gezicht en een kopje koffie. Beter wakker worden zit er niet in! De bedden zijn hard, maar ik ben wel de enige die nog een schuimmatje op het matras heeft dus ik heb nog wel iets zachts. ’s Morgens om 6 uur staat de zon al op onze kamer en beginnen de mensen buiten al te werken en te schreeuwen. Dit betekent dat ik rond die tijd dus ook wakker wordt… fijn! Maar goed daardoor zit ik dus wel ’s morgens lekker op het balkon wakker te worden terwijl de rest nog slaapt, en dan hebben we ook wat aan de dag. Tegen 8 uur ontwaakt de rest, of nou ja ontwaakt.. Dan liggen de meeste ook al een uur of anderhalf wakker.

Dinsdag 7-11.

Vandaag zijn we samen met René Lakeside (het gebied in Pokhara waar we verblijven) ingegaan om lekker een ontbijtje te scoren en wat te gaan shoppen. Ik heb inmiddels al 2 nieuwe, katoenen broeken gekocht. Dit worden mijn nieuwe lievelingsbroeken!! Ze zitten heerlijk luchtig, wat erg fijn is aangezien het hier overdag een kleine 30 graden is. En ‘s avonds zitten ze heerlijk warm. We hebben lekker ontbeten bij het Java Coffee House. Vervolgens zijn we richting de Oxford school gegaan voor onze eerste Nepaleze taalles. De reis daarnaartoe was…. Bijzonder… we zitten in een stadsbusje waar we eigenlijk allemaal niet in passen (behalve Sanne). En de weg naar school is een en al hobbels waardoor ik inmiddels al twee keer met m’n hoofd bijna door het dak heen ben gegaan. Das minder prettig kan ik je vertellen. Maar goed…. Na een klein uurtje gehobbeld te hebben in de bloedhete bus kwamen we aan bij de school. Hier hebben we kennis gemaakt met Prem, onze Nepalees docent. Prem gaat ons de komende drie dagen de basis van de taal leren zodat we een beetje goed op pad kunnen. Op de school werden we hartelijk verwelkomd door alle kinderen die nog op school waren! Iedereen wilde zwaaien en hallo zeggen, dat is natuurlijk super leuk!! Eenmaal in het lokaal van 3 bij 3 begon onze eerste les. Vandaag hebben we geleerd hoe we hallo moeten zeggen en de introductie eromheen, zoals je naam, leeftijd etc. Hiernaast kregen we meteen aangeleerd hoe we in het Nepalees moesten zeggen dat iets te duur was en dat het goedkoper moest (lekker Hollands!). Maar doe je dit niet dan wordt je afgezet waar je bij staat. Vaak kun je nog minstens de helft van de prijs eraf krijgen, door af te dingen. Maar dat is natuurlijk ook weer een kwestie van oefenen. Na het eerste uur Nepalees hadden we thee pauze met wat eten. We kregen noedels met een kopje thee. Super lekker, goed gekruid en niet te pittig! Totdat…. Basje een peper tegenkwam en dacht dat het een boontje was… ik heb natuurlijk geprobeerd om zo goed mogelijk te verbergen dat ik dood aan het gaan was van binnen. Maar de zweetparels op mijn gezicht verklapte het toch een beetje, waarna iedereen begon te lachen. Een van de werknemers van de school kwam direct met een kommetje suiker aan en zei dat ik dat maar moest eten en dat het dan beter zou gaan. Dit hielp gelukkig!! Vervolgens door met de les. Nog wat dingetjes geleerd zoals het tellen. In het Nepalees hebben ze namelijk voor de getallen 0 tot 100 allemaal verschillende namen. Tot 20 lukt inmiddels aardig maar daar houdt het een heel eind op. Na de les zijn we terug naar het hotel gegaan. Hier hebben we nog even buiten gezeten om vervolgens lekker op tijd naar bed te gaan. Toch best wel slopend om een nieuwe taal te leren.

Woensdag 8-11.

Vanmorgen zijn we al weer vroeg opgestaan om lekker te gaan shoppen en wat van Pokhara te bekijken. We hebben de winkelstraat afgelopen en zijn vervolgens doorgelopen naar een parkje aan het meer. Hier zijn we heerlijk aan het water gaan zitten en hebben even goed genoten van de omgeving en de schoonheid. Vervolgens zijn we terug naar het hotel gegaan om ons even om te kleden en voor te bereiden op les 2 Nepalees. Vandaag hebben we geleerd hoe we moeten zeggen dat iets lekker is en hebben we verschillende woordjes geleerd. Dingen als familieleden, dieren, fruit, groenten en lichaamsdelen. Verder hebben we nog een Nepalees kinderliedje geleerd. Super leuk liedje! Maar dat blijft me een partij in je hoofd hangen, iedereen wordt helemaal gek van me omdat ik het continu aan het zingen, fluiten of neuriën ben!

‘’s Avonds zijn we heerlijk uit eten geweest met Denise en Iris. Twee meiden van de PABO die hier ook hun stage doen. We zijn naar het Moondance restaurant geweest waar ik echt een overheerlijke chicken Korma op heb met naan brood. Dit is een soort kip kerrie idee, die was echt super lekker(maar natuurlijk niet zo lekker als die van moeders!) na het eten hebben we nog lekker met zijn alle zitten kletsen op de veranda om vervolgens op tijd naar bed te gaan.

Donderdag 9-11.

Vanmorgen was ik weer vroeg uit de veren! 7 uur om precies te zijn. Door al het licht en kabaal zit uitslapen er echt niet.. Maar gelukkig wordt ik wel altijd fris en fruitig wakker. Vanmorgen zijn we een stukje verderop bij een hotel gaan kijken omdat we hoorde dat ze daar een zwembad hadden waar je goedkoop kon zwemmen. Met 24 graden om 8.30 is dat ook echt geen overbodige luxe kan ik zeggen. Toen we daar aankwamen werden we hartelijk verwelkomd en kregen we direct de combo aangeboden. Dit houdt in zwemmen, met eten en een drankje voor 1000 roepie (dat is ongeveer €9.50). Maar we konden ook kiezen om alleen te zwemmen, dat was 625 roepie (ongeveer €6). Oftewel voor €3.50 meer kreeg je er lunch en een drankje bij. Die keuze was natuurlijk snel gemaakt! Jur en ik hebben heerlijk ff gezwommen en daarna hebben we met z’n allen genoten van het zonnetje. Al genietend van het water, de zon en het eten zit ik nu dan ook te schrijven!

Na deze heerlijke ochtend was het weer tijd voor onze les Nepalees. Dit was tevens ook onze laatste les. We hebben nog het een en ander geleerd maar het was voornamelijk nog herhaling. We hebben afscheid genomen van Prem, die ons echt super geholpen heeft met de taal en door wiens enthousiasme je zelf ook meteen gemotiveerd was om het te leren.

Bij terugkomst in Lakeside hebben Jur en Sanne een falafel wrap gehaald en ik een kip wrap. Deze was echt hemels! De rest van de avond hebben we een spelletje gespeeld welke Sanne had meegenomen, genaamd Codenames. Waar we ons gedurende een kleine 3.5 uur kostelijk mee vermaakt hebben! Zelfs René heeft nog een potje mee gespeeld!

Inmiddels lig ik lekker in bed, in een verder lege kamer. Omdat ik Jur de laatste nachten zo geterroriseerd heb met mijn “motorgeluiden” heeft hij besloten even een nachtje bij te tanken bij de dames op de kamer. Hahaha. Sorry Jur!

Slaap lekker allemaal! En tot de volgende!

Vrijdag 10-11

Vanmorgen is onze laatste dag Pokhara aangebroken. Dus ik had besloten om even lekker een ochtend uit te slapen. Dus om 8 uur zat ik alweer op het balkon… we zouden samen met Rene een rondleiding krijgen in een ziekenhuis in Pokhara, waar we als het in Ampippal tegen zou vallen, ook nog stage zouden kunnen lopen. Van tevoren hebben eerst nog een ontbijtje gehaald bij het Java Coffee house, waar we ook meteen onze was gedumpt hebben. We kregen de rondleiding van de hoofdverpleegkundige daar. Gezamenlijk zijn we door het ziekenhuis heen gegaan en hebben we de verschillende afdelingen bekeken. Dit viel honderd procent mee! Het ziekenhuis was relatief schoon en goed onderhouden en er waren verschillende afdelingen. Zo hadden ze een aantal gespecialiseerde afdelingen: een intensive care (steriel) met relatief nieuwe apparatuur , een operatiezaal(steriel), verloskamers, verkoeverkamers etc. Best indrukwekkend en zeker niet wat ik van een Nepalees ziekenhuis verwacht had! Na deze rondleiding zijn we terug gegaan naar het hotel om onze spullen te pakken voor onze wandeltocht. We hadden namelijk bedacht dat het wel leuk was om de berg te beklimmen die naar de stupa leidt. Een stupa is een soort gedenkplek voor Buddha. Dit is dan ook heilige grond dus hier mag je niet met je schoenen aan lopen. Deze stupa lag op een hoogte van 1100 meter (Pokhara ligt op ongeveer 700 meter) dus dit was nog een flinke klim. Zo goed als recht omhoog. We zijn met een bootje het meer over gevaren om bij het pad naar boven aan te komen. Het “pad” naar boven bestond voor 95% uit trappen en we zouden er ongeveer 45 minuten over doen. Jezus.. Had ik me daarin vergist zeg.. Met mijn postuur en conditie kan je gerust stellen dat trappen in mijn top drie van grootste vijanden staat. Iedere paar minuten op adem komen was dan ook echt nodig dus ik heb tegen Sanne en Jur gezegd dat ze maar op hun tempo moesten lopen. Het grootste deel heb ik dan ook alleen afgelegd. Dit was eigenlijk ook wel heel fijn. Uiteindelijk heb ik er ongeveer een uur en kwartier over gedaan. Als je dan boven aan komt is ook ineens al die vermoeidheid en spierpijn weg. Want wat een uitzicht en wat een prestatie. Op dat moment dacht ik de hele wereld aan te kunnen (zolang de wereld maar niet teveel trappen heeft). Toen we eenmaal genoeg van de stupa gezien hadden zijn we terug naar beneden gegaan. De rest van de dag hebben we lekker rustig aan gedaan en hebben we vast onze spullen ingepakt voor de dag erop. Morgen moeten we namelijk om half 7 bij dus bus staan die ons naar Dumbere brengt. Hier moeten we overstappen naar Ampippal waar we onze eerste 6 weken stage gaan doorbrengen.

De Busreis Kathmandu-Pokhara

Een goede avond vanuit het prachtige Pokhara!

Om maar meteen met de deur in huis te vallen. Vannacht hebben we onze eerste nacht doorgebracht in Nepal. Het appartement in Kathmandu zag er prima uit! We hadden een woonkamer, keukentje, badkamer en twee slaapkamers. Hierbij zat ook nog een klein balkonnetje. Nadat we ons een beetje gesetteld hadden zijn we vrij vroeg naar bed gegaan. We hadden die dag al een flinke reis achter de rug dus we waren allemaal aardig gesloopt. De bedden waren hard maar comfortabel en ik heb dan ook prima geslapen! Helaas hadden we wel last van een depressieve duif en een hele zwerm aan muggen. Maar desondanks best een prima nacht.

We zijn vanmorgen al weer vroeg begonnen, want we moesten om 6.15 al met de bus vanuit Kathmandu naar Pokhara. De bus reis zou ongeveer 8 uur duren dus we zouden tegen half 3 in Pokhara aankomen (uiteindelijk hebben we er 9.5 uur over gedaan). Je zou denken dat dat ontiegelijk lang duurt, en dat is ook wel zo, máár dat viel uiteindelijk best mee. We hebben zo ontzettend veel gezien onderweg, dat het haast niet te bevatten is. Het uitzicht, de verschillende landschappen, de bergen, het is allemaal zo onwerkelijk mooi hier!!

Gelukkig heb ik in de bus ook nog een paar uurtjes kunnen slapen. Ik gok alles bij elkaar een uurtje of 2.5 á 3. In de tussentijd heb ik m’n ogen uitgekeken naar al het moois en bijzonders onderweg. Naast de mooie dingen zijn we ook een hoop rare dingen tegengekomen onderweg. Zo zagen we een baviaan die over de weg heen rende tussen al het verkeer en overduidelijk blij was dat hij de overkant gehaald had. We hebben afvalverbrandingen gezien. En we zijn onderweg 4 ongelukken tegengekomen. Dat maakt je dan wel een beetje angstig, zeker omdat ongeveer de hele 9.5 over een bergweg is waar net twee bussen langs elkaar passen en de chauffeurs gemiddeld een km of 40 langs elkaar heen rijden. Ook maakt het niet uit of er een bocht aan zit te komen waardoor je niet ziet wat er aan komt, inhalen kan altijd en overal, als je maar even flink toetert van tevoren.

Eenmaal aangekomen in Pokhara werden we opgehaald door onze begeleider van de Maya Foundation, René. Hij heeft ons meegenomen naar het Greenland Hotel, vanuit waar ik, en mijn mede reisgenootjes gezellig buiten onze blogs zitten te schrijven.
Het is een super mooi hotel met een grasveldje en een overdekt terras.

Net heb ik samen met Sanjay, een man die hier werkt, even buiten het hotel op de stoep gezeten en hebben we samen een sigaretje gerookt en een biertje gedronken. Halverwege het gesprek met Sanjay realiseerde ik me weer eventjes dat ik in Nepal, ongeveer aan de andere kant van de wereld, een doodgewoon gesprek zit te voeren met een Nepalese man. Dit was wel even raar.. maar tegelijkertijd ook ontzettend mooi.

Nu is het tijd om te gaan slapen. Ik wens jullie allemaal een fijne avond en ik zal proberen (als het internet meewerkt) om zo snel mogelijk wat foto’s online te zetten.

Groeten vanuit hier!!

De Reis Naar Nepal

Hoi Hoi! Bij deze dan mijn eerste verhaaltje!

Allereerst natuurlijk welkom en leuk dat je meeleest over al mijn avonturen die ik in de komende weken ga beleven en meemaken!

Ieder verhaal heeft natuurlijk een begin en zo ook de mijne. We zijn gister gestart om 6 uur.. Ik hoor jullie denken: “poeh poeh, das wel heel vroeg.” Nou laat me je vertellen dat is het ook.. zeker als je nog een reis van ruim 22 uur voor de boeg hebt.

Eenmaal op Schiphol aangekomen en na het verzamelen zijn we richting de gate gegaan om in te checken. Alle backpacks ingepakt en wel mee sleuren, altijd fijn! En natuurlijk moest die van mij weer via een andere weg mee omdat er teveel clipjes en flapjes aanzaten. Nou goed, zo gezegd zo gedaan.

En dan komt het afscheid. Vier mensen waar je van houdt staan daar om jou uit te zwaaien en veel geluk te wensen. Tsja, zodra het eerste traantje dan komt volgt de rest. Dus lekker even met zijn allen een potje janken. Emotioneel maar ook wel weer heel fijn, dan heb je tenminste wel even goed afscheid genomen.

Eenmaal door de douane, de volgende check, nog een check en al het wachten in de tussentijd is het dan het moment om te boarden. Wij vlogen met JetAirways en voor mij was het de eerste keer dat ik in zo’n groot vliegtuig zat, laat staan zo lang vloog. Met wat gezonde spanning en wat gerommel hadden we dan toch ons plekje gevonden voor de aankomende 8.5 uur. Waar overigens niks mis mee was. Ik zat heerlijk aan het gangpad dus had beenruimte genoeg. Ook kwamen we er al gauw achter dat op het schermpje voor je neus toch wel veel leuke films stonden en dat je wat spelletjes tegen elkaar kon spelen. Dit was natuurlijk kei leuk, en toen waren we nog niet eens opgestegen!
Eenmaal in de lucht kregen we lekker een drankje en een hapje en na 2 uur vliegen zelfs een hele maaltijd. Echt Indisch eten… de gene die me een beetje goed kennen weten dat ik niet zo al te best tegen pittig eten kan, dus het yoghurtje wat erbij zat was een welkome verrassing. Nou denk je met 8.5 in een vliegtuig te zitten dat je wel even lekker je ogen dicht kan doen. Dit is welgeteld 20 minuten gelukt!

Aangekomen op Mumbai airport dachten we het ergste wel gehad te hebben. 8.5 zitten en amper een kant op kunnen. Dat bleek echter niet het geval. Wat volgde was een overstap van 11 uur.. Allemaal hadden we honger dus we besloten maar even wat eten te halen, maar niet voordat Basje eerst een sigaret op had. Samen met Suzanne zijn we het vliegveld afgestruind en ben ik opzoek gegaan naar sigaretten. Mijn dag was meteen weer goed. $20.- voor een slof sigaretten (das omgerekend ongeveer 17 euro, ofwel 1.70 per pakje!!!!!). Ik geloof dat ik nog nooit zo heb genoten van een sigaret, wat was die heerlijk! En dat voor dat geld! Nadat we wat gegeten, gerookt, gedronken en nog meer gerookt hadden, besloten we maar even wat hoognodige slaap te pakken. Bleek dat niemand echt geslapen had in het vliegtuig. Dat ging super! 2.5 uur toch zeker aangetikt, waarvan maar 4 of 5 keer tussendoor wakker geworden!

Uiteindelijk maar allemaal weer in de benen en een kop koffie gehaald. Want om half 12 moesten we weer verder vliegen. Nog 2.5 naar Kathmandu. Gelukkig ging dit wel goed en ik heb zelfs nog een half uurtje slaap bij kunnen sprokkelen.

Vanmiddag om half 3 ongeveer kwamen we aan op het Schiphol van Nepal! Hier kregen we een visum voor ons verblijf van 3 maanden. De backpacks hadden we gelukkig zo gevonden dus we konden vrij vlot doorlopen. En toen we buiten waren hadden we ook vrijwel direct onze taxi gevonden vanuit de Maya foundation (die ons ter plekke begeleid). Er liepen twee ontzettend vriendelijke jongens mee die onze tassen wilde dragen en in de auto wilden leggen. Onze chauffeur zei verder niks dus we dachten dat het wel goed was. Bleek achteraf dat we nog even 5 euro per persoon neer mochten leggen voor de “bezorgkosten”. Mijn tassen hebben ze overigens niet eens aangeraakt, maar goed…

Na een ritje van ongeveer een uurtje (denken we.. we hebben allemaal geen idee) kwamen we aan bij het hotel van waaruit ik nu aan het schrijven ben. Onderweg hebben we kennis gemaakt met het verkeer hier in Kathmandu. Echt leeeevensgevaarlijk!! Niet te doen gewoon. Alles rijdt door elkaar heen en blijft maar gas geven, mensen met zijn 4 op een scooter waarvan alleen de bestuurder een helm draagt, vader met moeder en baby ertussen op de motor, een koe op de stoep die lekker staat te grazen met zijn kont op de weg. Je kan het zo gek niet bedenken of we kwamen het onderweg tegen. Maar goed, we zijn heelhuids aangekomen (met een stresslevel van hier tot aan terug naar Amsterdam)

Vanavond zijn we nog even op pad geweest om wat geld te pinnen, paar kleine dingetjes te halen om te eten en te drinken en we zijn heerlijk uit eten geweest bij “The Rooftop Restaurant” waar de bediening ontzettend vriendelijk was, en het eten echt om te genieten!!